امام علی (ع) در شعر مولوی

آن جهود گفت: حال که چنین است به خدا اعتماد کن و خود را از پشت بام به زمین بینداز تا یقین اعتماد با برهان تو به حافظ بودن خدا بر من ثابت شود!

امیرالمومنین فرمود: پیش از آنکه جانت به انتقام این جرئت گرفتار شود خاموش باش و راهت را بگیر و برو ای نابخرد 

پاسخی که امیرالمومنین به آن مرد احمق داد مشکل مهمی را می تواند حل و فصل کند

توضیح اینکه بعضی از مردم با خدا ارتباط برقرار می کنند تا ببنید خدا چه می کند مثلا او را اطاعت می کنند و خدمات اجتماعی به جای می آورند یا وارد خطر می شوند با این نیت که ببینند آیا خداوند به آنان توجه می کند یا آنان را از خطر دور می اندازد؟ این نیت و اقدام، در حقیقت کاری است نامعقول، اگرچه آن کس که چنین چیزی را انجام می دهد مقصودش امتحان خدا نباشد بلکه این نیت باشد که خداوند متعال در برابر کار او چه فعلی را انجام می دهد.لازمه چنین قصد و اقدامی (خواه قصد امتحان و خواه به دست آوردن علم به کاری که خداوند در برابر کار او انجام خواهد داد تابع کردن اراده و فعل به خداوندی است به اراده و فعل خود. یعنی خداوند اراده و فعلی را به وجود آورد نه برای ایجاد واقعیات و اجرای نظام هستی بلکه از آن جهت که یک انسان خواسته است که اراده و فعل او را به وجود بیاورد! این خواستن غیر از دعا و نیایش و خواستن مطلوب از خداست زیرا انسان در موقع دعا و نیایش براورده شدن نیاز خود را از درگاه باری تعالی مسئلت می کند در صورتی که دو فرض فوق، انسان به اضافه اینکه حالت حاکمیت از خود بر خدا نشان می دهد در حقیقت می خواهد خدا بعدی از توانایی یا صفتی از صفات خود برای او آشکار کند