نهجالبلاغه: نامه 15
وَ كانَ عَلَيْهِ السَّلامُ يَقُولُ اِذا لَقِىَ الْعَدُوَّ مُحارِباً:
هنگام برخورد با دشمن در وقت جنگ مى‌فرمود:
اللّهُمَّ اِلَيْكَ اَفْضَتِ الْقُلُوبُ، وَ مُدَّتِ الاَْعْناقُ،
خداوندا، دلهایمان به سوى تو کشیده، گردنمان به جانب تو دراز شده،
وَ شَخَصَتِ الاَْبْصارُ، وَ نُقِلَتِ الاَْقْدامُ، وَ اُنْضِيَتِ الاَْبْدانُ.
چشمهامان به تو خیره شده، قدمها به سوى تو به راه افتاده، و بدنها در راه تو به لاغرى رسیده است.
اللّهُمَّ قَدْ صَرَّحَ مَكْنُونُ الشَّنَـآنِ، وَ جاشَتْ مَراجِلُ الاَْضْغَانِ.
خداوندا، دشمنىِ نهان ظاهر شده، و دیگهاى کینه به جوش افتاده است.
اَللّهُمَّ اِنّا نَشْكُو اِلَيْكَ غَيْبَةَ نَبِيِّنا، وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنا، وَ تَشَتُّتَ اَهْوائِنا،
خداوندا، از نبود پیامبرمان، و زیادى دشمنان، و خواسته هاى پراکنده مان به تو شکایت مى آوریم.
«ربَّنا افْتَحْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ قَوْمِنا بِالْحَقِّ وَ اَنْتَ خَيْرُ الْفاتِحينَ».
«پروردگارا، بین ماو دشمنانمان به حق حکم فرما، که تو بهترین حکم کنندگانى».