نهجالبلاغه: نامه 20
وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ اِلى زِيادِ بْنِ اَبيهِ وَ هُوَ خَليفَةُ عامِلِهِ عَبْدِاللّهِ بْنِ عَبَّاس عَلَى الْبَصْرَةِ. وَ عَبْدُاللّهِ عامِلُ اَميرِالْمُؤْمِنينَ يَوْمَئِذ عَلَيْها وَ عَلى كُوَرِ الاَْهْوازِ وَ فارِسَ وَ كِرْمانَ
از نامه‌هاى آن حضرت است به زیاد بن ابیه زمانى که در حکومت بصره جانشین عبداللّه بن عباس بود و عبداللّه در آن وقت از جانب حضرت بر بصره و نواحى اهواز و فارس و کرمان حکمران بود.
وَ اِنّى اُقْسِمُ بِاللّهِ قَسَماً صادِقاً، لَئِنْ بَلَغَنى اَنَّكَ خُنْتَ مِنْ فَىْءِ الْمُسْلِمينَ شَيْئاً صَغيراً اَوْ كَبيراً،
به خدا قسم مى خورم قسم صادقانه، اگر به من خبر رسد که در بیت المال مسلمانان در مالى اندک یا زیاد خیانت ورزیده اى،
لاََشُدَّنَّ عَلَيْكَ شَدَّةً تَدَعُكَ قَليلَ الْوَفْرِ، ثَقيلَ الظَّهْرِ، ضَئيلَ الاَْمْرِ. وَالسَّلامُ.
چنان بر تو سخت گیرى کنم که تو را تهیدسـت و سنگین بـار و ذلیـل و پسـت کنـد! والسّـلام.