کلام بزرگان و ادبای عرب درباره امام علی (ع) و نهج‌البلاغه

نهج البلاغه چشمه جوشانی است که بعد از قرآن مجید به دو اقیانوس بیکران و ژرف معارف و علم الهی متصل است و مانند قرآن کریم در آسمان علم و ادب و معرفت الهی و انسانی همچون آفتاب پرتوافشانی می کند. نهج البلاغه کتابی نست که رسالت هدایت یک نسل و یک قرن را به عهده داشته باشد بلکه مسئولیت آگاهی و بیداری و رشد کمال و سعادت و نیکبختی همه نسلها و همه عصرها را بر دوش دارد. جاودانگی و زایندگی نهج البلاغه دراین است که از ژرفای وجود علی و از دریای مواج فکر او نشات گرفته است عظمت و جلوه بزرگ این کتاب مستطاب در گذر زمان نیست بلکه روح متعالی و  علی است که به حروف واژگان جان بخشیده و به ان شکوه و عظمت و جاودانگی داده است. نهج البلاغه مجلای عشق و معرفت حق و مرات کمال  و جمال ذات مطلق و حاوی شناخت اصول سیاست و انسانیت و حکومت و قضاوت و عدالت، حماسه بلاغت است. آری این تابندگی همان مرزی است که این کتاب را فروتر از کلام خالق و فراتر از کلام مخلوق قرار داده است. کتابی که گویا با مسایل و رویدادهای هر زمان همراه و همگام و با تمامی ویژگیها و ریزه کاریها و جریانهای هر عصر آشناست.در این بخش گوشه ای از عظمت نهج البلاغه را در کلام ادبای ادب بیان می کنیم.