شعر فارسی

هر که از جان خادم درگاه حیدر می شود***از تمام پادشاهان جهان سر می شود

هزار و چارصد سال است دنیا غرق بهت تلخ و بی پایان***میان سینه اش بغض جهانسوزی است از زخم سحرگاهان

هوای باغ، زیر چتر مژگانش طراوت داشت***همیشه باغبان نسبت به گل ها ، حسن نیت داشت

چرا خورشید کوفه از افق سر برنمی دارد***آن مهر جهان آرا زِ بستر برنمی دارد، سَر

یک هزار و چهارصد سال است که زمین و زمان نفس گیر است ***ابرها هم همیشه منقلب اند ، آسمان گریه دار و دلگیر است

چهارده صده بگذشت از شهادت تو *** هنوز کعبه بود کعبه ولادت تو

شیعه با عشق امام خود قیامت می کند***با کلام وحی اثبات امامت می کند

يا علي اي كه تو بر خلق جهان راهنمايي***يار پيغمبر و هم مخزن اسرار خدائي

به كعبه اي كه خليل خُدا بُدش باني***همان خدا زعلي كرده است مهماني