اخلاق اداری در نهج البلاغه : امانتداری

«إِنَّ عَمَلَكَ لَيْسَ لَكَ بِطُعْمَةٍ وَ لَكِنَّهُ فِي عُنُقِكَ أَمَانَة». (نامه 5)

همانا كارى كه به عهده توست، طعمه ‏اى برايت نيست، بلكه امانتى است بر گردنت.

«مَنِ اسْتَهَانَ بِالْأَمَانَةِ وَ رَتَعَ فِي الْخِيَانَةِ وَ لَمْ يُنَزِّهْ نَفْسَهُ وَ دِينَهُ عَنْهَا فَقَدْ أَحَلَّ بِنَفْسِهِ الذُّلَّ وَ الْخِزْيَ فِي الدُّنْيَا وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ أَذَلُّ وَ أَخْزَى وَ إِنَّ أَعْظَمَ الْخِيَانَةِ خِيَانَةُ الْأُمَّةِ وَ أَفْظَعَ الْغِشِّ غِشُّ الْأَئِمَّة». (نامه 26)

هر كه كار امانت (مسئوليت) را سبك بشمارد، و در آن خيانت روا دارد، و جان و دين خود را از خيانت پاك ننمايد، در اين جهان درِ خوارى و رسوايى را به روى خويش بگشايد و به آخرت خوارتر و رسواتر درآيد؛ و بزرگترين خيانت، خيانت به مسلمانان است و زشت‏ترين دغل كارى، دغل كارى با زمامداران است.

«رأسُ الاسلام الأمانة». (غرر الحکم و درر الکلم)

اصل مسلمانى امانتدارى است (يعنى امين بودن و خيانت نكردن).

«أفضلُ الايمان الأمانة». (غرر الحکم و درر الکلم)

برترين ايمان (يعنى برترى صفات و افعال مؤمن) امانتدارى است.