پندی از نهج البلاغه: پرهیز از گناه

در خلوت و تنهايى هم از گناه و نافرمانى خداوند بپرهيزيد، زيرا همان كسى كه گناه شما را مى بيند، خودش نيز درباره آن حکم خواهد كرد. (حکمت 324)

شرح حدیث:

گروهى از افراد كوته فكر هستند كه گمان مى كنند اگر در خلوت و تنهايى مرتكب گناه شوند و كسى شاهد گناه آنها نباشد، از كيفر و مجازات در امان خواهند بود. غافل از آنكه خداوند در همه جا حاضر است و در خلوت و تنهايى هم شاهد اعمال بندگان خويش است.

امام صادق عليه السلام مى فرمايد: كسي كه در تنهايى مرتكب گناه مى شود مثل كسى است كه در يك كشتى داخل اطاقك مخصوص خود نشسته و كف آن را سوراخ مى كند. گرچه كسى شاهد اين عمل زشت و نادرست نيست تا از آن جلوگيرى كند يا آن شخص را به مجازات رساند، ولى چنين كسى مجازات عمل خود را خواهد ديد، زيرا به خاطر كار زشت او ديگران هم صدمه خواهند ديد. چون سرانجام آب دريا از سوراخ آن اتاقك بالا خواهد آمد و همه كشتى را با تمام سرنشينان آن غرق خواهد كرد.

پس گناه اگر در خلوت و تنهايى صورت گيرد، هم شخص گناهكار را به مجازات خواهد رسانيد، هم به روى جامعه اثر بد خواهد گذاشت.

از سوى ديگر انسان در رابطه با خدا بايد بداند كه: هرچند در خلوت و تنهايى مرتكب گناه شود و كسى شاهد او نباشد، ولى خداوند او را مى بيند و شاهد گناهان اوست. به اين ترتيب شخص گناهكار در روز رستاخيز از داورى خداوند توانا و بينا، كه خود آن گناه را ديده است، هيچ راه فرارى نخواهد داشت.