نهمین سالگرد ارتحال حجت الاسلام سیدفضل الله رضازاده

سید فضل الله رضازاده در دهم شهریور سال 1307 هجری شمسی مصادف با شانزدهم ربیع الاول 1347 هجری قمری، در آغوش خانواده ای مذهبی در شهر اصفهان به دنیا آمد. پدر ایشان سید حسین رضازاده از معتمدین و بزرگان محله دردشت اصفهان به شمار می‌آمدند.

 

او از کودکی به دروس حوزوی علاقه زیادی داشت و در اوان نوجوانی وارد حوزه علمیه صدر بازار اصفهان شد. مباحث ادبیات عرب را از «آیت‌الله شیخ عباسعلی ادیب» آموخت و برای فراگیری نهج البلاغه به نزد «میرزا علی آقا شیرازی» رفت. سپس فقه را در نزد «آیت‌الله حاج سیّد‌ مصطفی مهدوی هُرستانی» فرا گرفت.

 

«حاج آقا رحیم ارباب»، «آیت‌الله شیخ احمد فیاض فروشانی» و «آیت‌ الله‌العظمی حاج میر سیّد علی موسوی بهبهانی» نیز از بزرگانی بودند که استاد رضازاده از آن ها بهره برد.

 

استاد رضازاده نیز از جمله کسانی است که از ابتدای دوران پر بار حیات علمی خود به جمع آوری و حفظ آثار اندیشمندان و مؤلفین پرداخت. تک تک این تألیفات و کتابها را با زحمت و دقت گردآوری نمود که حاصل آن کتابخانه ای با نزدیک به ده هزار جلد کتاب در زمینه های مختلف به ویژه علوم اسلامی و معارف قرآنی و آثار اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام شد. این مسئله صرفاً منحصر به یک رشته یا یک دانش نمی شد، بطوریکه گستردگی موضوعات این کتابخانه قابل توجّه است. موضوعاتی از قبیل ادبیات فارسی و عربی، فقه و اصول، درایه، اخبار و روایت، تاریخ و جغرافیا، علوم ریاضی و هندسه، دانش های سماوی مانند: نجوم و ستاره شناسی و افلاک و علوم عقلی و بسیاری از آثار که عمدتاً جزو منابع مهم و مآخذ عمده در علوم مذکور به حساب می آیند.

 

علاقمندی به شعر و ادب و ذوق و قریحه ذاتی که از همان اوان جوانی باعث گرایش وی به شرکت در انجمن های ادبی شده بود، عاملی گردید که خود نیز در منزل شخصی اش در محلۀ دردشت انجمن شعری را ایجاد نماید در این محفل چهره های مؤثر ادبی، شاعر و شـــعرشناس در حقیقت ادبای مطرح آن زمان اصفهان شرکت می نمودند. اساتید و شخصیّت هایی مانند محمّد حسین صغیراصفهانی، رجبعلی گلزار، شکیب اصفهانی و حاج میرزا علی مشفقی که علاوه بر تبحر در ادبیّات از حیث معنوی نیز سرآمد محسوب می شدند.

 سروده های مرحوم رضازاده که عمدتاً منبعث از گرایشات خالصانه ایمانی و اعتقادات دینی و تعلقات مذهبی ایشان است دارای جنبه های والایی از احساس، زیباشناسانه و انعکاسی از حال درونی نسبت به خاندان عصمت و طهارت «علیهم السلام» می باشد. مؤلف کتاب تذکره شعرای استان اصفهان (مصطفی هادوی شهیر اصفهانی) مرحوم رضازاده را شاعری دلسوخته و عاشق اهل بیت و کسی که سخنش از سویدای قلب تراوش و به دل ها نشسته توصیف نموده اند.

 مرحوم آیت الله حاج سید حسن فقیه امامی «رضوان الله تعالی علیه» در باب مقام علمی و ادبی و اشعار مرحوم حاج سید فضل الله رضازاده چنین می فرمایند: «علما و بزرگانی را می بینیم که افکار بلند و اهداف مقدس خود را در قالب اشعار قرین به فصاحت و بلاغت نشر می دهند از جمله دانشمند محترم، حجت الاسلام رضازاده، اشعار والایی در زمینه های مختلف دینی و تاریخی سروده اند که نمودار طبع بلند، همت والا، اطلاعات عمیق، مطالعات دقیق و علاقه شدید ایشان به اهل البیت علیهم السلام است».

 

یکی از مهمترین جلوه های حیات استاد رضازاده، تلاش وی در امور خیریه بود. ایجاد مؤسسات مبتنی بر ترویج فرهنگ معنوی و معارف تشیع و شکل گیری مراکزی بر اساس توسعۀ تفکر قرآنی و عترت، از تدابیر این استاد فرزانه بود.

 

با توجه به سالها تحقیق و تتبع در مسائل علمی پژوهشی و نیز سنوات متمادی تدریس، مرحوم حاج سید فضل الله رضازاده از نگاشتن و تألیف نیز غافل نشد که برخی از آثار و مکتوبات وی به طور پراکنده و یا حواشی وجود دارد که اکثراً در دانش هایی بود که وی بیشتر بدان می پرداخته است؛ مانند: ادبیّات عرب ، علوم قرآنی، اخبار، ملل و نحل، شناخت ادیان و مذاهب، هیئت و نجوم، دیوان اشعار. ازآثار چاپ شده ایشان می توان به رساله «تولی و تبری» و دیوان شعر «شمیم ولایت» اشاره نمود.

 

 

عالم ربانی سید فضل الله رضازاده در روز جمعه دوازدهم شعبان المعظم سال هزار و چهارصد و سی و دو هجری قمری مطابق با بیست و سوم تیرماه یکهزار و سیصد و نود هجری شمسی درگذشت و در صحن مطهر امامزاده ابوالعباس به خاك سپرده شد.