پیام حضرت آیت‌الله العظمی نوری همدانی به مناسبت هزار و چهارصدمین سال شهادت امام علی (ع)
حضرت آیت‌الله العظمی نوری همدانی، در پیامی به مناسبت هزار و چهارصدمین سال شهادت امیرمومنان (ع) مرقوم داشتند: فرمایشات امیرالمؤمنین (ع) در نهج‌البلاغه نیاز مبرم امروز جوامع اسلامی است که باید همواره مورد توجه ما باشد. آن حضرت در پنج سالی که در مصدر حکومت بودند، نمونه واضح و کاملی را از حکومت اسلامی عرضه کردند.
فرا رسیدن یکهزار و چهارصدمین سال شهادت عمودالدین، سید الوصیین، امیرالمؤمنین علی ابن ابی‌طالب (علیه‌السلام) فرصتی است برای بازگویی فضائل و مناقب آن حضرت، گرچه شناخت کامل و جامع هیچگاه میسر نیست، چنانکه پیامبر اکرم (ص) فرمودند: « یَا عَلِیُّ مَا عَرَفَ اللَّهَ حَقَّ مَعْرِفَتِهِ غَیْرِی وَ غَیْرُکَ وَ مَا عَرَفَکَ حَقَّ مَعْرِفَتِکَ غَیْرُ اللَّهِ وَ غَیْرِی»
ای علی، کسی خدا را نشناخت به حقیقت معرفتش، جز من و تو و کسی تو را نشناخت، آن‌گونه که حق معرفت توست، جز خدا و من. (مناقب ابن شهرآشوب، ج۳، ص ۲۶۸)
و در فرازی دیگر فرموده است « یا علی لایعرف اللّه تعالی الّا انا و انت و لایعرفنی الّا اللّه و انت و لا یعرفک الّا اللّه و انا»
ای علی، کسی خدا را نشناخت، جز من و تو و کسی مرا نشناخت، جز خدا و تو و کسی تو را نشناخت، جز خدا و من. (روضه المتقین، محمد تقی مجلسی، ج۱۳، ص۲۷۳)
حال گرچه شناخت واقعی آن حضرت ممکن نیست و در بیان نورانی پیامبر اکرم (ص) هم آمده است: « إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى جَعَلَ لِأَخِی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ فَضَائِلَ لَا یُحْصِی عَدَدَهَا غَیْرُهُ فَمَنْ ذَکَرَ فَضِیلَهً مِنْ فَضَائِلِهِ مُقِرّاً بِهَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَا تَأَخَّرَ وَ لَوْ وَافَى الْقِیَامَهَ بِذُنُوبِ الثَّقَلَیْنِ وَ مَنْ کَتَبَ فَضِیلَهً مِنْ فَضَائِلِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع لَمْ تَزَلِ الْمَلَائِکَهُ تَسْتَغْفِرُ لَهُ مَا بَقِیَ لِتِلْکَ الْکِتَابَهِ رَسْمٌ وَ مَنِ اسْتَمَعَ إِلَى فَضِیلَهٍ مِنْ فَضَائِلِهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الذُّنُوبَ الَّتِی اکْتَسَبَهَا بِالاسْتِمَاعِ وَ مَنْ نَظَرَ إِلَى کِتَابَهٍ فِی فَضَائِلِهِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الذُّنُوبَ الَّتِی اکْتَسَبَهَا بِالنَّظَرِ» (الامالی شیخ صدق، ص ۱۳۸)
رسول مکرم اسلام (ص) فرمودند: حقیقتاً خدای تبارک و تعالی برای برادرم علی ابن ابی‌طالب (ع) چنان فضیلت‌هایی قرارداده که شماره آنها را خود پروردگار می‌تواند احصا فرماید، پس هر کس یک فضیلت از این فضیلت‌ها را بر زبان جاری سازد، در حالی که در دل به آنها اقرار دارد، خدای متعال نیز جملگی گناهان گذشته و آینده او را بیامرزد، هرچند در روز قیامت همه گناهان جن و انس در کارنامه‌اش ثبت باشد و هرکس یک فضیلت از فضیلت‌های علی ابن ابی‌طالب (ع) را بنویسد، تا مادامی که از این نوشته اثری باقی باشد، فرشتگان برای او از درگاه الهی آمرزش می‌طلبند و هر کس هنگام بیان فضیلتی از این فضیلت‌ها به آنها گوش سپارد، خدای متعال جملگی گناهانی را که از طریق شنیدن در کارنامه اعمالش ثبت شده، می‌آمرزد و هر کس به نوشته‌ای در باب فضیلت‌های علی (ع) نظر کند، خدای متعال جملگی گناهانی که از طریق دیدن در کارنامه اعمالش ثبت شده، بیامرزد و ببخشاید.
آیات فراوانی توسط مفسران بزرگ عامه و خاصه در شأن حضرت امام علی (ع) تفسیر شده است، به‌طوری که بسیاری از علمای اهل‌سنت، مانند: ابن عساکر، ابن حجر، سیوطی، خطیب بغدادی، گنجی شافعی و دیگران از ابن عباس روایت کرده‌اند گفته است: «نزلت فی علی ثلاث مائه آیه» یعنی سیصد آیه از قرآن کریم در شأن حضرت امام علی (ع) نازل شده است و در جایی دیگر از ابن عباس از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است که آن حضرت فرمودند: «ما انزل آیه فیها «یا ایها الذین آمنوا» و علی رأسها و امیرها» یعنی هر آیه‌ای که در آن «یا ایها الذین آمنو» آمده است، حضرت علی (ع) را در رأس آن و امیر آن قرار داده است.
امام صادق (ع) فرمودند: آنگاه که پیغمبر خدا (ص) در حجة‌الوداع به مکه رفته بودند، در مسیر بازگشت جبرئیل بر آن حضرت نازل شده و خطاب به آن حضرت عرض می‌کند: خدای متعال می‌فرماید: «ای رسول ما، ابلاغ کن آنچه از جانب پروردگارت به سوی تو نازل گشته که اگر این کار را نکنی، رسالتت را به انجام نرسانده‌ای و خدا تو را از گزند مردم در امان نگه می‌دارد، پس چون حضرت این دستور پروردگار را شنید، فرمان توقف داد و منبری از زین شتران فراهم ساختند و آن حضرت بر بالای منبر رفتند و علی ابن ابی‌طالب (ع) را نیز همراه خود بالای منبر بردند و خطبه‌ای بلیغ و مفصل در بیان فضائل و مناقب امیرالمؤمنین (ع) ایراد فرمودند که به خطبه غدیر مشهور است و حدیث غدیر در منابع اهل‌سنت مکرر آمده است و حدیث متواتر محسوب می‌شود.
آری نبی مکرم اسلام (ص) در روز غدیر با صدای رسا امیرالمؤمنین علی (ع) را به جانشینی خود منصوب فرمودند: «الا من کنت مولاه فهذا علی مولاه، اللهم وال من والاه، وعاد من عاداه، وانصر من نصره، واخذل من خذله» یعنی به هوش باشید، هرکس را که من مولای او هستم، پس این علی هم مولای اوست، خدایا دوست بدار هر آنکس که او را دوست دارد و دشمن بدار هر آنکس که او را دشمن می دارد و یاری کن کسی که او را یاری کند و خوار و ذلیل کن هرکس که او را خوار و ذلیل می‌شمرد (بحارالانوار، مجلسی، ج۳۷، ص ۱۶۵)
جابر ابن عبدالله انصاری از پیامبر اکرم (ص) نقل می‌کند که آن حضرت فرمودند: جایگاه علی (ع) نسبت به من مانند جایگاه هارون نسبت به موسی (ع) است، و فرمودند: علی (ع) از من است و من از او هستم و علی نسبت به من مانند جان من است، اطاعت کردن از او مانند اطاعت کردن از من و نافرمانی از او مانند نافرمانی از من است و باز فرمودند: پیکار با علی (ع) مانند پیکار با خداست و صلح و آشتی با علی (ع) مانند صلح و آتشی با خداست، دوست علی دوست خداست و دشمن علی دشمن خداست، علی (ع) حجت الهی و جانشین پروردگار در میان بندگانش است، دوستی ورزیدن با علی (ع) نشانه ایمان و کینه‌ورزی با علی (ع) نشانه کفر است، آنانکه در حزب و گروه علی (ع) هستند، قطعاً در گروه و حزب خدا قرار دارند و آنانکه در حزب و دسته دشمنان علی (ع) هستند، حقیقتاً در حزب و گروه شیطان قرار دارند، علی (ع) همواره با حق است و حق نیز همواره همراه علی (ع) است و آنها هرگز از هم جدایی نمی‌پذیرند تا در حوض کوثر بر من درآیند.
همچنین فرمودند: «علی (ع) تقسیم کننده بهشت و دوزخ است و هرکس از علی خود را جدا کند، در واقع خود را از من جدا کرده و که خود را از من جدا کند، در واقع از خدای عزوجلّ جدا کرده است و تأکید فرمودند: شیعیان علی (ع) همان رستگاران روز قیامت هستند (خصال شیخ صدوق، ج۲، ص۴۹۶)
انس بن مالک از رسول خدا (ص) نقل کرده که آن حضرت فرمودند: اگر جملگی مردم بر پذیرش محبت علی ابن ابی‌طالب (ع) یکدل و یک رأی می‌گردیدند، خدای عزوجل هرگز آتش دوزخ را نمی‌آفرید و نیز فرمودند: خدای متعال از روشنایی رخسار علی (ع) هفتاد هزار فرشته آفریده است که برای او و دوستدارانش تا روز قیامت از درگاه الهی آمرزش می‌طلبند ( بحار الانوار، مجلسی، ج ۳۹، ص ۲۴۸، و ج۲۳، ص۳۲۰)
رسول خدا (ص) فرمودند، خدای متعال می‌فرماید: ولایت علی (ع) دژ و پناهگاه استوار من است و هرکس به این دژ و پناهگاه استوار من درآید، از عذاب من ایمن خواهد بود. (جواهر السنیه، شیخ حر عاملی، ص ۲۶۷)
همچنین فرمودند: «من زار علیاً بعد وفاته فله الجنة» هر کس پس از دنیا رفتن علی (ع) به زیارت او (مرقد مطهرش) برود، پاداشش بهشت خواهد بود. (جامع الاخبار، ص۲۲)
همچنین آن حضرت فرمودند: «من مانند خورشید هستم و علی (ع) به سان ماه و اهل‌بیتم مانند ستارگان درخشان، به هر یک از ایشان که اقتدا کنید، رهنمون خواهید شد (عوالی اللئالی، ج۴، ص۸)
فرمایشات امیرالمؤمنین (ع) در نهج‌البلاغه باید همواره مورد توجه ما باشد. آن حضرت در پنج سالی که در مصدر حکومت بودند، نمونه واضح و کاملی را از حکومت اسلامی عرضه کردند و نامه‌ها و خطبه‌های ایشان که توسط عالم بزرگوار مرحوم سید رضی در سال ۴۰۰ هجری قمری، یعنی حدود هزار و چهل سال پیش در قالب کتاب نهج‌البلاغه گردآوری شده است، راهنمای بسیار ارزشمند و گهرباری برای همه رهپویان طریق حق و حقیقت و عدالت گستران جامعه است.
نامه امیرالمومنین (ع) به مالک اشتر و یا نامه‌هایی که به دیگر کارگزاران حکومت اسلامی صادر فرمودند، در نکوهش از سوء استفاده از بیت‌المال و یا لزوم برخورد قاطع با خیانتکاران و نکوهش کارگزاران خیانتکار و یا ضرورت ساده‌زیستی کارگزاران در نظام اسلامی و یا مسئولیت فرمانداران در بسط اخلاق و عدالت اجتماعی، همگی موضوعاتی هستند که نیاز مبرم امروز جوامع اسلامی است و امیدواریم تا مناسبت یکهزار و چهارصدمین سال شهادت آن امام المتقین و یعسوب الدین و الایمان و حجة الله البالغه انگیزه‌ای شود تا به مطالعه و درک هر چه بیشتر فرمایشات آن حضرت و ائمه هدی (علیهم‌السلام) بپردازیم و عملاً دستورات آنها ار در زندگی خود و اجتماع پیاده کنیم.
السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَمِینَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ، وَ حُجَّتَهُ عَلَى عِبَادِهِ، السَّلامُ عَلَیْکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ
