شعر درباره امام علی (ع) با عنوان علی نمک طاعات از حجت الاسلام سیدفضل الله رضازاده
طاعات آنکه ندارد ولای دوست
مردود حق بود و گشت چون هبا
گر یک غذای خوب نباشد در او نمک
منظور طبع گردد و بی مزّه آن غذا
حُبّ علی چونکه صفا داده بر عمل
طاعت ز شیعیان شده زیبا و پر بها
آن طاعتی که نیست ولای علی در او
گردیده بی نمک که به او نیست اعتنا
چون حجت خداست علی نور کبریا
نامش چنین گشته چو خورشید برملا
نیکو به چشم و اَنف و دگر ابروی بشر
با هم شدند نام علی نور دیده ها
عین علیست چشم و بود لام او دماغ
ابرو که دلرباست ز بهر علیست یا
هادی و رهنماست بهر فرد چشم او
از بهر جامعه است علی چشم رهنما
چون چشم رهنماست علی بهر جامعه
عینش بداد جلوه به رخ شد چو چشم ما
کورست و زشت آنکه نشد پیرو علی
گرچه عبادتش به نظر گشته خوش نما
در آینه بصورت خود چون شوی دقیق
بینی به صورتت که علی هست در دو جا
یعنی همین علی که به رُخ جلوه داده است
از بهر خلق از سوی حق گشته پیشوا
پس دشمن خدا رها کن و شو پیرو علی
داری اگر دو چشم و شدی طالب هدا
آنکس که گشت پیرو آن دشمن علی
یک چشمی است او که نموده است این خطا
باشد علی واسطه فیض حق به خلق
محتاج درگهش شده هم شاه و هم گدا
تنها نه بحر علم علی بوده است و بس
دریای بخشش است علی بهر ما سوی
بحر کرم ببین که تعجب کنی از او
شیری که بُد غذاش به قاتل بکرد عطا
مثل علی و عترت اطهار و مصطفی
باشد به زیر گنبد مینا بگو کجا
بنگر مقام و رتبه که در زیر آن کساء
روح الامین بگفت که هستم من از شما
از آن فداکاری و جانبازی علی
تا روز حشر پرچم توحید شد به پا
در قلب مرتضی نبود جز رضای حق
از قید ما سوای خدا بُد علی رها
شهباز دار قدس چو بُد مرتضی علی
هرگز نظر نکرد به دنیای بی حیا
او ر اطلاق داد و بزد پشت پا بر او
بر قرص نان چو شه دین کرده اکتفا
خود را فدای حق چو نمود آن ولی حق
باقی بود علی و نباشد بر او فنا
آن روضه منور پر فیض مرتضی
در عزّ و در شرف شده چون عرش کبریا
جبریل با ملائکه در روضه ی علی
گردیده اند خادم و دربان با وفا
در مجلسی که مدح و ثنایش شود بیان
ز آن مجلس ثناش رود نور بر سما
مدّاح آن علی است (رضازاده) روز و شب
از مهر مرتضی چو دلش گشته پر ضیا
