آيا حديث غدير بر امامت باطنى دلالت مى كند؟

آخرين تيرى كه در تركش براى خصم مانده اين است كه برخى از اهل تسنّن امامت را به دو بخش تقسيم كرده ‏اند:

1. امامت باطنى؛

2. امامت ظاهرى.

امامت باطنى- كه امامت در نزد متصوّفه نيز همين است- همان امامت در معنا و قضاياى معنوى و امور باطنى است و به پندار برخى از اهل تسنّن، على عليه السلام امام مسلمانان و خليفه بلا فصل رسول خدا صلى اللَّه عليه وآله در امور باطنى است و سه خليفه نخست، همان خلفاى ظاهرى بر مسلمانان هستند و حقّ حكومت و امر و نهى دارند كه امّت بايد مطيع آنان بوده و از اوامر و نواهى آنان اطاعت كنند.

اينان چنين مى‏‌گويند. گويى امر امامت و رياست عامّه بر امّت امرى است كه به نظر آنان موكول شده است تا به اختيار خود، آن را به دو قسم نمايند؛ سپس هر بخشى را به هركه مى‏‌پسندند و هواى نفسشان به آن طرف مايل است عطا كنند؛ به گونه‏‌اى كه بخشى را به حضرت على عليه السلام و فرزندانش عليهم السلام عطا نمايند و بخش ديگرى را به خلفاى سه گانه، آن گاه به معاويه؛ سپس به يزيد و پس از آن به متوكّل و ... تا امروز ارزانى دارند. گويى امر امامت در اختيار آنها و روى هوا و هوس آن‏هاست كه به على عليه السلام بگويند: تو امام به اين معنا هستى و تو فلانى امام به معناى ديگر.

گويا اينان سخن خداوند متعال را نشنيده‏اند ويا شنيده‏ اند؛ ولى خود را به ناشنوايى مى‏زنند كه مى‏فرمايد:

«وَرَبُّكَ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ وَيَخْتَارُ مَا كَانَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ سُبْحَانَ اللَّه‏ وَتَعَالَى‏ عَمَّا يُشْرِكُونَ»(1) ؛

پروردگارت هر چه را بخواهد مى‏آفريند و اختيار مى‏كند و آنان [در برابر او] اختيارى ندارند. خدا از شرك آنان منزّه و برتر است.

آيا اين بيان تهديدآميز آيه كريمه و حكم نمودن به شرك كسانى كه براى خود حقّ اختيار قائلند، براى جلوگيرى از خودكامگى كسانى كه مدّعىِ اعتقاد به قرآن هستند كافى نيست؟

البتّه به طور كامل روشن شد كه اين اشكال به مَضحكه شبيه‌‏تر است تا سخن علمى، و نهايت چيزى كه از اين اشكال استفاده مى‌‏شود، اين است كه اهل تسنّن از هر گونه مناقشه قابل قبولى در دلالت «حديث غدير» عاجز گشته‌‏اند كه به اين مطالب واهى پناه آورده‏‌اند.

خداوند متعال مى‏فرمايد:

«فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى‏ يُحَكِّمُوكَ فِيَما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيماً» (2)؛ 

به پروردگارت سوگند كه آنان مؤمن نخواهند بود، مگر اين كه در اختلافات خود، تو را به داورى برگزينند و پس از داورى تو، در دل خود احساس ناراحتى نكرده و كاملًا تسليم باشند.

اين پژوهش را با دعاى قرآنى به پايان مى‏بريم كه:

«رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ» (3)؛

خدايا! به ما در دنيا نيكى عطا كن، و در آخرت نيز نيكى عطا فرما، و ما را از عذاب آتش حفظ فرما.

و مى‏گوييم:

«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي هَدانا لِهذا وَما كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْ لاأَنْ هَدانَا اللَّهُ» (4)؛

ستايش ويژه خداوندى است كه ما را به اين (هدايت‏ها) رهنمون شد و اگر خدا ما را هدايت نكرده بود، ما از راه يافته‏گان نبوديم.

آرى، خداى سبحان را سپاسگزاريم كه ما را از پيروان ولايت امير مؤمنان على عليه السلام و فرزندان معصوم او قرار داد و پايانى‏ترين فراخوانى ما همان سپاس بى‏پايان از پروردگار جهانيان است و درود خدا بر محمّد و خاندان پاك آن حضرت باد.