چراغ غدیر بر بام تاریخ

سطحی نگری و کوچک اندیشی است، اگر «غدیر» و «ولایت » را، نزاعی در میان دوگروه در گذشته بدانیم.

و دور از «متن مکتب » است، اگر ایستادن بر کرانه جوشان «غدیر» را تنها حساسیتی فرقه‌ ای و جدالی مذهبی به شمار آوریم.

صحنه تعیین «مولی »، و آن بیعتها و استشهادها و اعترافها، هنوز هم محو نشده است. بیعت‌گران نیز، صحنه را ترک نکرده‌اند. علی رغم آنان که سعی کرده‌اند غباری از «نسیان » و پرده‌ای از «کتمان » بر سیمای غدیر بنشانند و بیفکنند، دلها و جانهای بیشماری هنوز هم توجه به آن دستهای بلندی دارد که دست «علی » را گرفت و فراز آورد، تا آن خورشید را، همه ببینند، همه بشناسند، به یکدیگر و به غایبان از صحنه و به خبرگیران از واقعه و به جویندگان چراغ، معرفی کنند.

هنوز هم دیدگان تاریخ، در عصر حاضر، در قاره‌های دوردست، در جنوبی‌ترین کشورهای آفریقایی، در شرقی‌ترین منطقه خاور دور، در مرکزی ترین بخش اروپا و آمریکا، در پی آشنایی با «خورشید»ی هستند که اگر بتابد، خانه‌ها را، دلها را، شهرها را، اندیشه‌ها را، قلمرو قلم و شعر را، پهنه ادبیات و هنر را، گستره عقیده ها و باورها را «روشن » می سازد. و از «نور»، چه انتظاری است، جز درخشیدن و فروغ گستردن و گرما بخشیدن؟!

در غدیر، دستی که فرا رفت، دست خدا بود، زبانی که «علی مولاه » را سرود، زبان خدا بود، دستی هم که به عنوان «مولی » بالا رفت و همگان دیدند، دست خدا بود، «علی »، راه و صراط بود، چراغ و مشعل بود، خط سیر و مسیربود، «غدیر»، راهی بود که روندگان را به «علی » می‌رساند.

و ... «علی» هم، صراطی بود که رهپویان را به «خدا» می‌رساند.

«غدیر»، چشمه ای زلال بود که در طول چهارده قرن، هزاران هزار کام تشنه را ازکوثر معارف ناب، سیراب ساخت. و این چشمه، هنوز هم ساری و جاری است.

«غدیر»، چراغی بر اوج بود، که در قرنهای متمادی تاریخ بشری، گمگشتگان بسیاری را از وادیهای خوف و خطر و بیراهه های تاریکی و ضلالت، به «مقصد»راهنمایی کرد. و این چراغ، همچنان فروزان و نورافشان و راهنماست.

«غدیر»، تکیه گاهی بود که شیعه را در عصر محکومیت و مظلومیت دیرپای خویش، پناه بود و حجت و برهان. و این تکیه گاه، هنوز هم به استواری گذشته، پابرجاست و محکمترین حجت‌ها را دارد.

«غدیر»، متنی بود، روشن و بی ابهام، گویا و صریح، که خیلی‌ها کوشیدند حواشی تاویل و تفسیرهای دور از واقعیت برای آن ترسیم کنند. و این متن، هنوز هم برای آنان که بی حواشی به آن بنگرند، صریح و گویاست.

«غدیر»، میوه‌ای شیرین در بوستان رسالت بود، که تداوم «خط نبوت » را در شکل «امامت»، به شیرین ترین صورت ترسیم می‌کرد. و هنوز هم این میوه شیرین، زینت بخش بوستان محمدی است و بدون آن، «باغ رسالت » بی ثمر است «و ان لم تفعل فما بلغت رسالته ...».

«غدیر»، میثاقی بود میان صاحبان باور و عقیده به خدا و رسول، که وفاداری به آن، شاهد صدق ایمان بوده است. و این عهد و پیمان، هنوز هم «وفا» می‌طلبد و دستان بیعتگر را به «صدق » فرامی‌خواند، و همه ساله، این عید فرخنده موعدی برای تجدید آن عهد و تحکیم آن میثاق با خدا و رسول است.

«غدیر»، اگر چه برکه ای در بیابان بود، ولی هفت دریا به وسعت تاریخ و زمان بود که موجش «ازل » تا «ابد» را فرا گرفت و اگر خاکیان، برخی چشم دیدن آن موج ابدی را نداشتند، افلاکیان به تکریم آن به یکدیگر تهنیت می‌گفتند.

«غدیر»، سفینه نجاتی بود که گرفتاران موج جهالت و حیرت ضلالت را به ساحل امن ایمان می‌رساند. این سفینه، هنوز هم سرنشین می طلبد و امواج فتنه و فریب، هنوز هم در پی دور ساختن اندیشه ها از این ساحل‌اند.

«غدیر»، روشن ترین چراغ بود، بر بالاترین بام خانه های تاریخ، تا ... مردم «اهل بیت » را بشناسند و به «خانه »ای رهنمون شوند که افراد آن در دامان «وحی» بزرگ شدند و «آیات خدا» در آن خانه فرود آمد و جبرئیل امین، مانوس آن بیت و اهل بیت بود.

اگر انسانیت امروز، می‌خواهد به آن «خانه » راه یابد، خانه ای که همه چیز درآنجاست، و همه کلیدهای گشاینده همه قفل‌ها و درهای بسته در دست صاحبان و ساکنان آن خانه است.

باید به این چراغ نگاه کند، تا راه را بشناسد.

آری ... «چراغ غدیر، بر بام بلند تاریخ ».