زندگی نامه حضرت ابوطالب (س)

امير مؤمنان علی (علیه‌السلام) از صلب پدرى چون ابوطالب، ديده به جهان گشود. ابـوطـالب بزرگ بطحاء و رئيس بنی‌هاشم بود. ابوطالب، عموی پيامبر (ص) فرزند عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف بود. مادر حضرت علی (علیه‌السلام) هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود. بنابراين حضرت از هر دو طرف، هاشمى نسب است. سراسر وجود ابوطالب، كانونى از سماحت و بخشش، عطوفت و مهر، جانبازى و فداكارى در راه آئين توحيد بود.

مـادر وى فـاطـمه، از نخستين زنانى است كه به پيامبر ايـمـان آورد و پـيـش از بـعثت نیز خداپرست بوده و از آيين ابراهيم پيروى می‌کرد. او به هنگام شدت يافتن درد زايمان، راه مسجدالحرام را پيش گرفت و خود را به ديوار كعبه نزديك ساخت و چنين گفت:

لحظه‌ای نـگـذشـت كـه فـاطمه به‌صورت اعجاز آمیزی وارد خانه خدا شد و در آنجا على (علیه‌السلام) به دنيا آمد.

ابوطالب پدر امام على (ع) در ميان قريش بسيار بزرگ و محترم بود، او در تربيت فرزندان خود دقت و تلاش زيادی نموده و از ابتدا آن‌ها را با تقوا و با فضيلت تربيت می‌كرد و از كودكى فنون اسب‌سوارى و رزم و تيراندازى را به‌رسم عرب به آنها تعليم می‌داد.

پيامبر اكرم (ص) در كودكى از داشتن پدر محروم شده بودند، ايشان در ابتدا تحت كفالت جد خود عبدالمطلب قرار گرفته و پس از فوت عبدالمطلب، فرزندش ابوطالب، برادرزاده خود را در دامن پر عطوفت خود بزرگ نمود. همچنين فاطمه بنت اسد، مادر على (علیه‌السلام) و همسر ابوطالب نيز براى نبى اكرم (صلی‌الله عليه و اله) مانند مادرى مهربان، دلسوزى كامل داشت، به‌طوری‌که در هنگام فوت فاطمه بنت اسد، رسول اكرم (صلی‌الله عليه و اله) نيز مانند على (علیه‌السلام) بسيار متأثر و متألم بود و شخصاً بر جنازه او نماز گزارد و پيراهن خود را بر وى پوشانيد.

بيست و ششم ماه رجب، روز وفات حضرت ابوطالب (علیه‌السلام)، مدافع بزرگ و با شخصيت اسلام است، لذا در حالی كه اسلام در مسير پيشرفت بود و رسول خدا صلی‌الله عليه و اله به كار خود ادامه می‌داد؛ دو حادثه به وجود آمد كه فشار را بر محمد (صلی‌الله عليه و اله) زياد كرد و آن وفات ابوطالب (علیه‌السلام) و خديجه (سلام‌الله علیها) بود كه سه سال پيش از هجرت اتفاق افتاد، گفته‌اند چنان عرصه بر پيامبر (صلی‌الله عليه و اله) تنگ شد كه نوشته‌اند: «حتى ينثر بعضهم التراب على راسه و حتى ان بعضهم يطرح رحم الشاة و هو يصلى؛ بعضى خاك بر سرش می‌ریختند و بعضى در حال نماز خواندن، زهدان گوسفند بر بدنش می‌ریختند.