امام علی (ع) در شعر عطار نیشابوری

امام علی (ع) در شعر عطار نیشابوری

ابوحامد، یا ابوطالب محمد بن ابی بکر نیشابوری ملقب به فرید الدین و مشهور به عطار شاعر و عارف بزرگ ایرانی در سال 540 هجری قمری در قریه کدکن (که تا قرن یازدهم از توابع و اعمال نیشابور خراسان بوده) دیده به جهان گشود از همان اوان  کودکی با قرآن و حدیث فقه و تفسیر آشنا بود و دوستی بزرگان و اهل عرفا را در دل داشت که احتمالا بعدها به رشته تحریر درآوردن کتابی بی نظیر  همچون تذکره الاولیا دشه است. اثر فوق یکی از 114 اثر نفیسی است که وی در طول 78 سال عمر پر بار خود به رشته تحریر در آورده است. شیخ عطار در سال 618 هجری در سن 78 سالگی در حمله مغول کشته شد و در نیشابور دفن شد.

خواجهٔ حق پیشوای راستین
کوه حلم و باب علم و قطب دین

ساقی کوثر، امام رهنمای
ابن عم مصطفا، شیرخدای

مرتضای مجتبا، جفت بتول
خواجهٔ معصوم، داماد رسول

در بیان رهنمونی آمده
صاحب اسرار سلونی آمده

مقتدا بی‌شک به استحقاق اوست
مفتی مطلق علی الاطلاق اوست

چون علی از غیبهای حق یکیست
عقل را در بینش او کی شکیست

هم ز اقضیکم علی جان آگه است
هم علی ممسوس فی ذات الله است

از دم عیسی کسی گر زنده خاست
او بدم دست بریده کرد راست

گشته اندر کعبه آن صاحب قبول
بت شکن بر پشتی دوش رسول

در ضمیرش بود مکنونات غیب
زان برآوردی ید بیضا ز جیب

گر ید بیضا نبودیش آشکار
کی گرفتی ذوالفقار آنجا قرار

گاه در جوش آمدی از کار خویش
گه فرو گفتی به چه اسرار خویش

در همه آفاق هم دم می‌نیافت
در درون می‌گشت و محرم می‌نیافت

عطار، منطق‌الطیر، فی‌فضائل خلفا