واژه آخرین حج در فرهنگ غدیر

آخرین · ( صفت ) پسین واپسین : آخرین لحظه آخرین دم آخرین نفس . · بازپسینان بمعنی دیگران حج · 1 - ( مصدر ) آهنگ کردن قصد کردن . 2 - قصد طواف کعبه کردن مسلمان مستطیع طبق شرایط مقرر . 3 - ( اسم ) زیارت کعبه در وقت مقرر با اعمال مخصوص. یا حج افراد. مانند حج قر آن است در مناسک جز آنکه راندن هدی در آن نیست . یا حج تمتع . واجب است برهم. مکلفان که جز اهل مکه و حاضران آنجا باشند و از خان. ایشان تا مکه 48 میل باشد . متمتع باید از میقاتگاه احرام گیرد و بمکه رود و چون خانهای مکه بیند(( تلبه )) گوید و بمکه رود و هفت بار طواف کند و در مقام ابراهیم دو رکعت نماز بجا آرد و سعی بین صفا و مروه کند سپس سر بتراشد و محل شود . آنگاه در روز ترویه نماز ظهر و نماز عصر بعرفات گزارد و تا هنگام غروب بدانجا بماند سپس به مشعر شود و شب آنجا اقامت کند و بامداد بمنی آید و مناسک بجا آرد و همان روز یا روز دیگر بمکه آید و طواف حج کند و دو رکعت نماز طواف و سعی بین صفا و مروه کند آنکه طواف نسائ بجا آرد هرگاه که خواهد و همه چیز بر وی حلال گردد . و بر وی واجب است هدی یا ذبح کردن یا نحر کردن بمنی روز نحر . یا حج قران . برای مردم مکه است و کسی که از مکه کمتر از12 میل دور باشد. حج قران آنست که از میقاتگاه یا از خان. خود (اگر مادون میقات باشد ) احرام گیرد و شتری ( که در اصطلاح شرع بدان هدی گویند ) با خود ببرد و آنرا با خود بمنی راند و روا نبود که شخص محل شود تا هدی بمحل خود رسد و باید هم. مناسک بجای آرداز وقوف در دو موقف و دیگر مناسک بمنی سپس باز آید و هفت بار طواف خانه کند و سعی میان صفا و مروه هفت بار بجا آرد و طواف نسائ کند . آنگاه محل شود و بروی لازم است بجا آوردن عمره پس از آن . 4 - سیر و سلوک الی ا... .

آخرین حجّ و ماجرای غدیر

«یا أَیهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ یعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ؛ 

ای پیامبر آن چه از طرف پروردگارت بر تو نازل شده است به طور كامل به مردم برسان و اگر نكنی، رسالت او را انجام نداده‎ای، و خداوند تو را (از خطرات احتمالی مردم) حفظ می‎كند.» 

«فَمَن كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِی مَوْلاهُ؛ هر كس كه من مولا و رهبر او هستم علی مولا و رهبر او است.» 

 

 «الْیوْمُ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِینَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیكُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِیناً؛ 

امروز آیین شما را كامل و نعمت را بر شما تمام كردم و خشنود گشتم كه اسلام دین شما باشد.» 

«سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ ـ لِلْكافِرینَ لَیسَ لَهُ دافِعٌ ـ مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعارِجِ؛ 

تقاضا كننده‎ای تقاضای عذابی (برای خود) كرد، كه آن عذاب رخ داد، این عذاب مخصوص كافران است و هیچ كس نمی‎تواند آن را دفع كند، از سوی خداوندی كه فرشتگانش به سوی آسمان صعود می‎كنند.»

 پس از ماجرای غدیر، و نصب رهبریت علی ـ علیه السلام ـ از جانب پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ، مردم از اطراف و اكناف، از آن باخبر شدند، یكی از كینه توزان لجوج به نام «نعمان بن حارث فهری»[5] به حضور پیامبر آمد و گستاخانه چنین گفت: «تو به ما دستور به گواهی به یكتایی خدا و رسالتت دادی، ما گواهی دادیم، سپس دستور به نماز و روزه و حجّ و جهاد و زكات دادی، همه این دستورها را پذیرفتیم، با این همه، راضی نشدی تا این كه این جوان (اشاره به حضرت علی ـ علیه السلام ـ) را جانشین خود و رهبر ما پس از خود نمودی، آیا این دستور از ناحیه خودت است یا از ناحیه خدا؟»

 پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود: «سوگند به خدایی كه معبودی جز او نیست، این دستور از ناحیه خدا است.» 

نعمان كه بسیار خشمگین بود، از پیامبر روی برگردانید و گفت: «اللَّهُمَّ إِنْ كانَ هذا هُوَ الْحَقُّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَینا حِجارَهً مِنَ السَّماءِ؛ خدایا! اگر این سخن حقّ است و از ناحیه تو است، سنگی از آسمان بر ما بباران!»[6] بی‎درنگ سنگی از آسمان بر سرش فرود آمد و بر زمین در غلتید و كشته شد. اینجا بود كه سه آیه بالا نازل شد.[7]