بررسی شبهه عدم فضیلت امام علی (علیه‌السلام) در آیه نجوی

آیه 12 سور مجادله، مشهور به «آیه نجوی» از جمله آیاتی است که مورد شبهه برخی از دانشمندان اهل‌سنت قرار گرفته است که عمل‌کردن به این آیه باعث فضیلتی برای کسی نیست.

 این مقاله با روش توصیفی ـ تحلیلی به‌صورت تطبیقی، به بیان و پاسخ شبهه‌ای پیرامون این آیه پرداخته و آرای مفسران شیعه و اهل‌سنت را درباره این موضوع مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد. از یافته‌های تحقیق این است که آیه نجوی، ضمن تبیین جایگاه والای پیامبر اکرم(ص) و آزمایش اصحاب آن حضرت، از فضایل منحصربه‌فرد حضرت علی(ع) است.

 اکثریت قریب به اتفاق مفسران فریقین، تنها فرد عامل به آیه نجوا را حضرت علی× دانسته که ایشان ده‌بار با پیامبراکرم(ص) بعد از پرداختن صدقه ـ نجوی نمود. هرچند برخی از افراد با ارائه توجیهاتی، قائل به عدم فضلیت حضرت علی× در عمل به این آیه شده‌اند، ولی بنابر دلائل نقلی و نقلی و هم‌چنین نظرات و آرای مفسران و مورخان برجسته فریقین، ادعای آنان مردود شده و در نهایت این آیه یکی از امیتازات منحصربه‌فرد و خاصّ حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) ثابت است.

کلید واژه‌ها: امام علی(ع) آیه نجوی، نسخ، صدقه، فضیلت، شبهه، تفسیر تطبیقی.

فهرست مطالب (مشاهده متن)

وقتی خدای متعال انسان را آفرید، برای هدایت و کمال او انبیاء و اولیای خویش را فرستاد و آنان را با معجزات مختلف، برای اثبات الوهیت خویش و رسالت مرسلین یاری نمود. در مورد پیامبر گرامی اسلام، حضرت محمد مصطفی| نیز خداوند عزوجل، عبد و حبیبش را با معجزات فراوان نصرت کرد که البته بعضی از آن‌ها مانند معجزات انبیای گذشته، مقطعی و تکوینی بود.

 اما یکی از ویژگی‌های ممتاز پیامبر اکرم(ص) این است که آن حضرت معجزه دیگری نیز دارد که مقطعی نیست، بلکه معجزه‌ای جاودان و ابدی است که همه مردم را تا روز قیامت به هدایت و سعادت فرامی‌خواند؛ آن معجزه «قرآن کریم» است. پس از ظهور اسلام و گسترش آن در نقاط مختلف جهان، قرآن کریم موردتوجه همگان قرار گرفت و عامل مهمی برای تبلیغ دین مبین اسلام شد. لذا دشمنان اسلام و مخالفین قرآن برای این‌که بتوانند با قرآن مبارزه کنند و اهمیت آن را بزدایند، تصمیم گرفتند با ایجاد شبهات و خرافات فراوان ـ به گمان باطل خویش ـ مردم را از آن دور نموده و به اسلام ناب محمدی| آسیب برسانند. ا

ما محافظان، مفسران، معلمان و مروّجان واقعی این کتاب هدایت، یعنی اهلبیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) همیشه در مقابل این جبهه باطل ایستادگی کردند و هیچ‌گاه نه قرآن از اهل‌بیت(علیهم السلام) جدا شد و نه اهل‌بیت(علیهم السلام) از قرآن جدا شدند. علاوه بر آن، از یک‌سو اهل‌بیت(علیهم السلام) معارف و گنجینه‌های قرآن کریم را به مردم بیان می‌فرمودند و از سویی دیگر قرآن کریم نیز فضایل و مناقب اهل‌بیت(علیهم السلام) را برای همگان بازگو می‌نمود. در این میان، یکی از آیات مبارکه قرآن «آیه نجوی» می‌باشد، و از آن‌جاکه درباره آن شبهاتی از سوی برخی مخالفان مطرح شده، این تحقیق با پاسخ‌گویی به یکی از آن شبهات مهم آن، می‌تواند اثبات‌کننده یکی از فضایل خاصّ امیرالمؤمنین حضرت علی(ع) باشد. یکی از آیات مبارکه قرآن که در تفاسیر فریقین موردتوجه خاص قرار گرفته است،

 آیه 12 سوره مجادله {یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذا ناجَیتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَینَ یدَی نَجْواكُمْ صَدَقَةً ذلِكَ خَیرٌ لَكُمْ وَ أَطْهَرُ فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ} می‌باشد که موضوع این مقاله «پاسخ به شبهه‌ای درباره آیه نجوی» بوده و در نظر دارد به بررسی و پاسخ به شبهه‌ای درباره آن بپردازد و در این مورد مطالبی را با استفاده از کتب معتبر تفسیری فریقین بیان نماید.