عدالت امام علی (ع) از نظر بزرگان

جبران خلیل جبران نویسنده مسیحی می گوید:

«علی(ع) در محراب عبادت به خاطر شدت عدالتش کشته شد.»
(ملحمه الشمر، هادی دستباز، ص329)

ابن اثیر می نویسد:

ما از ترسیم زهد و عدل علی (ع) ناتوانیم
  (اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج4، ص25)

ابن عبدالبر مالکی می نویسد:

مالی نزد علی نمی آوردند مگر آنکه بی درنگ ان را تقسیم می کرد و چیزی 
از آن را در بیت المال نمی گذاشت مگر آنکه در آن روز مستحقی را نمی یافت و می فرمود «ای دنیا، دیگری 
را فریب ده» و هیچ چیزی را برای خود از بیت المال بر نمی داشت و دور و نزدیک در نزداو یکسان بود 
و کسی را به امارت شهرها نمی گمارد مگر آنکه از اهل دین و امانت باشد و هنگامی که گزارشی از خیانت 
 عمالش و کارگزارانش می رسید به او نامه می نوشت وقتی نامه ام به تو رسید آنچه در بیت المال است   
 حفظ کن تا کسی را بفرستم که ان را تسلیم او نمایی سپس به آسمان نگاه می کرد و می گفت: خدایا تو
 می دانی که من آنها را دستور ندادم به بندگانت ستم کنند و به ترک حق تو امر ننمودم.
(الاستیعاب در حاشیه الاصابه، ج2،ص197)

ابن ابی الحدید معتزلی از مدائنی نقل می کند که «فضیل بن جعد»گفت:

موثرترین عاملی که مردم را   از اطراف علی (ع) پراکنده نمود عدالت او در تقسیم اموال بود،
 زیرا او اشراف را بر دیگران برتری نمی داد
  ونه عربی را بر عجمی، و او چون پادشاهان با روسا و سران قبایل ساخت و ساز نمی کرد و احدی را
 بیت المال به سوی خود جلب نمی نمود ولی معاویه به خلاف او بود، از این رو مردم علی را ترک کردند
 و سراغ معاویه رفتند(شرح ابن ابی الحدید، ج2، ص197)