نهج‌البلاغه: خطبه 145
وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است در فناى دنیا و نکوهش بدعت
اَيُّهَا النّاسُ، اِنَّما اَنْتُمْ فى هذِهِ الدُّنْيا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فيهِ الْمَنايا،
اى مردم، شما در این دنیا نشانه تیرهاى مرگ هستید که بر آن مى نشیند،
مَعَ كُلِّ جَرْعَة شَرَقٌ، وَ فى كُلِّ اَكْلَة غَصَصٌ. لاتَنالُونَ مِنْها نِعْمَةً اِلاّ بِفِراقِ اُخْرى،
در گلو با هر جرعه آبى جَستنى است، و با هر لقمه اى استخوانى گلوگیر. به نعمتى نمى رسید مگر اینکه نعمتى را از دست مى دهید،
وَ لايُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنْكُمْ يَوْماً مِنْ عُمُرِهِ اِلاّ بِهَدْمِ آخَرَ مِنْ اَجَلِهِ،
و روزى از عمر به شما داده نمى شود مگر اینکه روز دیگرى از عمر نابود مى گردد،
وَ لاتُجَدَّدُ لَهُ زِيادَةٌ فى اَكْلِهِ اِلاّ بِنَفادِ ما قَبْلَها مِنْ رِزْقِهِ،
و اضافه در روزى براى او تازه نمى شود مگر به تمام شدن آنچه قبلاً روزى او بود،
وَ لايَحْيى لَهُ اَثَرٌ اِلاّ ماتَ لَهُ اَثَرٌ، وَ لايَتَجَدَّدُ لَهُ جَديدٌ اِلاّ بَعْدَ اَنْ يَخْلَقَ لَهُ جَديدٌ،
و اثرى برایش به وجود نمى آید مگر آنکه اثرى دیگر از او بمیرد، و چیزى براى او تازه نمى گردد مگر آنکه تازه اى از او کهنه شود،
وَ لاتَقُومُ لَهُ نابِتَةٌ اِلاّ وَ تَسْقُطُ مِنْهُ مَحْصُودَةٌ.
و خوشه و نهالى براى او برپا نمى گردد مگر آنکه دروشده اى از او ساقط شود.
وَ قَدْ مَضَتْ اُصُولٌ نَحْنُ فُرُوعُها، فَما بَقاءُ فَرْع بَعْدَ ذَهابِ اَصْلِهِ؟!
پدرانى که ما فرزندان آنهاییم از دنیا گذشتند، براى فرع چه بقایى است بعد از رفتـن ریشـه اش؟!
مِنْـها
از این خطبه است
وَ ما اُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ اِلاّ تُرِكَ بِها سُنَّةٌ. فَاتَّقُوا الْبِدَعَ، وَالْزَمُوا الْمَهْيَعَ.
بدعتى ایجاد نمى شود جز اینکه سنّتى ترک شود. از بدعتها بپرهیزید، و ملازم راه هدایت شوید.
اِنَّ عَوازِمَ الاُْمُورِ اَفْضَلُها، وَ اِنَّ مُحْدَثاتِها شِرارُها.
امور ریشه دار برترین امور، و پدیده هاى تازه خلاف حق بدترین پدیده هاست.