نهجالبلاغه: نامه 23
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ قالَـهُ قُبَيْلَ مَوْتِـهِ عَلى سَبيـلِ الْوَصِيَّـةِ، لَمَّـا ضَرَبَـهُ ابْـنُ مُلْجَـم لَعَنَـهُ اللّـهُ
از سخنان آن حضرت است آن را پیش از مرگش به عنوان وصیت فرمود، زمانى که ابن ملجم ـ لعنت خدا بر او باد ـ وى را ضربت زد
وَصِيَّتى لَكُمْ اَنْ لا تُشْرِكُوا بِاللّهِ شَيْئاً، وَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَلاتُضَيِّعُوا سُنَّتَةُ.
سفارشم به شما این است که چیزى را شریک خدا قرار ندهید و سنّت محمّد ـ صلّى اللّه علیه و آله ـ را ضایع نکنید،
اَقيمُوا هذَيْنِ الْعَمُودَيْنِ، وَ اَوْقِدُوا هذَيْنِ الْمِصْبـاحَيْـنِ ، وَ خَلاكُـمْ ذَمٌّ.
این دو ستون دین را برپا دارید و این دو چراغ را روشن نگاه بدارید، که دیگر بر شما نکوهشى نخواهد بود.
اَنَا بِالاَْمْسِ صاحِبُكُمْ، وَ الْيَوْمَ عِبْرَةٌ لَكُمْ، وَ غَداً مُفارِقُكُمْ.
من دیروز همنشین شما بودم، امروز براى شما عبرتم، و فردا از شما جدا مى شوم.
اِنْ اَبْقَ فَاَنَا وَلِىُّ دَمى، وَ اِنْ اَفْنَ فَالْفَناءُ ميعادى،
اگر زنده بمانم صاحب خون خویشم، و اگر بمیرم مرگ وعده گاه من است،
وَ اِنْ اَعْفُ فَالْعَفْوُ لى قُرْبَةٌ، وَ هُوَ لَكُمْ حَسَنَةٌ،
و اگر ببخشم بخشیدن براى من موجب قرب، و براى شما حسنه است،
فَاعْفُوا «اَلا تُحِبُّونَ اَنْ يَغْفِرَ اللّهُ لَكُمْ»؟!
پس ببخشید «آیا دوست ندارید خداوند شما را ببخشد»؟!
وَ اللّهِ ما فَجَاَنى مِنَ الْمَوْتِ وَارِدٌ كَرِهْتُهُ، وَ لا طالِعٌ اَنْكَرْتُهُ.
به خدا قسم چیزى از مرگ به طور ناگهانى به من روى نیاورد که پسند من نباشد، و مسأله اى آشکار نشود که آن را نشناسم.
وَ ما كُنْتُ اِلاّ كَقارِب وَرَدَ، وَ طالِب وَجَدَ «وَ ما عِنْدَاللّهِ خَيْرٌ لِلاَْبْرارِ».
نسبت به مرگ چون جویاى آب بودم که ناگهان به آب رسیده، یا جویاى متاعى که به آن دست یافته «و آنچه نزد خداست براى نیکان بهتر است».
- اَقُولُ: وَ قَدْ مَضى بَعْضُ هذَا الْكَلامِ فيما تَقَدَّمَ مِنَ الْخُطَبِ اِلاّ اَنَّ فيهِ ههُنا زِيادَةً
مى گویم: قسمتى از این سخن پیش از این (در سخن 149) گذشت، ولى چون در این سخن اضافه اى
اَوْجَبَـتْ تَكْريرَهُ. -بود لازم به تکرار دیدم.