نهجالبلاغه: نامه 67
وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ اِلى قُثَمِ بْنِ الْعَبّاسِ، وَ هُوَ عامِلُهُ عَلى مَكَّةَ
از نامه‌هاى آن حضرت بـه قُثَـم بن عبـاس که عامل حضـرت در مکـه بـود
اَمّا بَعْدُ، فَاَقِمْ لِلنّاسِ الْحَجَّ، وَ ذَكِّرْهُمْ بِاَيّامِ اللّهِ، وَ اجْلِسْ لَهُمُ الْعَصْرَيْنِ،
اما بعد، براى مردم حج را برپا دار، و ایّام اللّه را به یادشان آر، دو طرف روز را به خاطر آنان بنشین،
فَاَفْتِ الْمُسْتَفْتِىَ، وَ عَلِّمِ الْجاهِلَ، وَ ذاكِرِ الْعالِمَ.
و آن را که از تو فتوا خواهد فتوا ده، جاهل را بیاموز، و با دانا به گفتگو برخیز.
وَ لايَكُنْ لَكَ اِلَى النّاسِ سَفيرٌ اِلاّ لِسانُكَ، وَ لا حاجِبٌ اِلاّ وَجْهُكَ،
بین تو و مردم پیام رسانى جز زبانت، و دربانى جز چهره ات نباشد،
وَ لاتَحْجُبَنَّ ذاحاجَة عَنْ لِقائِكَ بِها، فَاِنَّها اِنْ ذيدَتْ عَنْ اَبْوابِكَ فى اَوَّلِ وِرْدِها لَمْ تُحْمَدْ فيما بَعْدُ عَلى قَضائِها.
و نیازمندى را از دیدارت محروم مکن، که اگر در ابتداى کار از درگاهت رانده شود، براى روا شدن حاجتش در آخر کار ستایش نشوى.
وَانْظُرْ اِلى مَا اجْتَمَعَ عِنْدَكَ مِنْ مالِ اللّهِ فَاصْرِفْهُ اِلى مَنْ قِبَلَكَ مِنْ ذَوِى الْعِيالِ وَ الْمَجاعَةِ،
در بیت المالى که نزد تو جمع شده دقت کن و آن را براى عیال‌مندان و گرسنگانى که در نزد تو هستند مصرف کن،
مُصيباً بِهِ مَواضِعَ الْفاقَةِ وَ الْخَلاّتِ،وَ ما فَضَلَ عَنْ ذلِكَ فَاحْمِلْهُ اِلَيْنا لِنَقْسِمَهُ فيمَنْ قِبَلَنا.
و به فقیران و نیازمندان برسان، و اضافه آن را نزد من فرست تا میان کسانى که پیش ما هستند تقسیم کنیم.
وَ مُرْ اَهْلَ مَكَّةَ اَنْ لايَأْخُذُوا مِنْ ساكِن اَجْراً، فَاِنَّ اللّهَ سُبْحانَهُ يَقُولُ:
به مردم مکه فرمان بده از کسانى که در این منطقه مسکن مى گیرند اجاره نگیرند، زیرا خداوند مى فرماید:
«سَواءً الْعاكِفُ فيهِ وَ الْبادِ»،
«عاکف و بادى در آن مساویند»،
فَالْعاكِفُ الْمُقيمُ بِهِ، وَ الْبادِى الَّذى يَحُجُّ اِلَيْهِ مِنْ غَيْرِ اَهْلِهِ. وَفَّقَنَا اللّهُ وَ اِيّاكُمْ لِمَحـابِّـهِ . وَالسَّــلامُ .
مقصود از عاکف مقیم مکه، و بادى آن شخصى است که از دیار دیگر به حج مى رود و اهل مکه نیست. خداوند ما و شما را به آنچه محبوب اوست موفق نماید. والسلام.