نهجالبلاغه: نامه 48
وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ اِلى مُعاوِيَةَ
از نامه‌هاى آن حضرت بـه معـاویه
فَاِنَّ الْبَغْىَ وَ الزُّورَ يُوتِغانِ بِالْمَرْءِ فى دينِهِ وَ دُنْياهُ، وَ يُبْدِيانِ خَلَلَهُ عِنْدَ مَنْ يَعيبُهُ.
ستم و بهتان انسان را در دین و دنیایش رسوا و انگشت نما مى کند، و عیب و نقصش را نزد عیبجویان آشکار مى نماید.
وَ قَدْ عَلِمْتَ اَنَّكَ غَيْرُ مُدرِك ما قُضِىَ فَواتُهُ.
تو مى‌دانى آنچه از دستت رفته به دست نخواهى آورد (خون عثمان).
وَ قَدْ رامَ اَقْوامٌ اَمْراً بِغَيْرِ الْحَقِّ فَتَاَوَّلُوا عَلَى اللّهِ فَاَكْذَبَهُمْ.
اقوامى کارى را به ناحق قصد کردند و به تأویل حکم حق دست زدند، خداوند هم آنان را تکذیب کرد.
فَاحْذَرْ يَوْماً يَغْتَبِطُ فيهِ مَنْ اَحْمَدَ عاقِبَةَ عَمَلِهِ، وَ يَنْدَمُ مَنْ اَمْكَنَ الشَّيْطانَ مِنْ قِيادِهِ فَلَمْ يُجاذِبْهُ.
پس برحذر باش از روزى که مسرور مى گردد کسى که عاقبت کارش را نیکو یافته، و پشیمان شود آن که عنانش را به شیطان داده و به دفعش برنخاسته.
وَ قَدْ دَعَوْتَنا اِلى حُكْمِ الْقُرْآنِ وَ لَسْتَ مِنْ اَهْلِهِ، وَ لَسْنا اِيّاكَ اَجَبْنا وَلكِنّا اَجَبْنَا الْقُرْآنَ فى حُكْمِهِ.
تو ما را به حکم قرآن خواندى در حالى که اهل قرآن نیستى، و ما هم جواب تو را ندادیم، بلکه حکم قرآن را پذیرفتیم.