نهجالبلاغه: نامه 66
وَ مِنْ كِتاب لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ اِلى عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْعَبّاسِ، وَ قَدْ تَقَدَّمَ ذِكْرُهُ بِخِلافِ هذِهِ الرِّوايَةِ
از نامه‌هاى آن حضرت به عبداللّه بن عباس که پیش از این به صورتى دیگر آمـده است (نامه 22)
اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ الْمَرْءَ لَيَفْرَحُ بِالشَّىْءِ الَّذى لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ،
اما بعد، آدمى از رسیدن به چیزى که از او فوت نمى شد خوشحال مى گردد،
وَ يَحْزَنُ عَلَى الشَّىْءِ الَّذى لَمْ يَكُنْ لِيُصيبَهُ.
و از فوت چیزى که نصیب او نمى گشت اندوهناک مى شود (این خوشحالى و اندوه بیجاست).
فَلايَكُنْ اَفْضَلُ ما نِلْتَ فى نَفْسِكَ مِنْ دُنياكَ بُلُوغَ لَذَّة اَوْ شِفاءَ غَيْظ، وَلكِنْ اِطْفاءَ باطِل اَوْ اِحياءَ حَقٍّ.
برترین برنامه از دنیایت نزد تو رسیدن به کامیابى یا به کار بردن خشم و غضب نباشد، باید بهترین کار نزد تو نابود کردن باطل یا زنده کردن حق باشد.
وَلْيَكُنْ سُرُورُكَ بِما قَدَّمْتَ، وَ اَسَفُكَ عَلى مـا خَلَّفْـتَ ،
باید خوشحالیت معطوف به چیزى شود که از پیش فرستاده اى، و اندوهت بر ثروتى که بعد از خود به جاى مى گذارى،
وَ هَمُّـكَ فيـما بَعْـدَ الْمَـوْتِ .
و اندیشه ات متوجه جهان بعد از مرگ باشد.