نهج‌البلاغه: خطبه 130
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ لاَِبى ذَرٍّ رَحِمَهُ اللّهُ لَمّا اُخْرِجَ اِلَى الرَّبَذَةِ
از سخنان آن حضرت است به ابوذر ـ رحمه اللّه ـ هنگامى که او را به ربذه تبعید کردند
يا اَباذَرٍّ، اِنَّكَ غَضِبْتَ لِلّهِ فَارْجُ مَنْ غَضِبْتَ لَهُ.
اى ابوذر، قطعاً تو براى خدا غضب کردى، پس به همان خدایى که براى او غضب کردى، امیدوار باش.
اِنَّ الْقَوْمَ خافُوكَ عَلى دُنْياهُمْ، وَ خِفْتَهُمْ عَلى دينِكَ،
این مردم از تو بر دنیاى خود ترسیدند، و تو بر دین خود از آنان ترسیدى،
فَاتْرُكْ فى اَيْديهِمْ ما خافُوكَ عَلَيْهِ، وَاهْرُبْ مِنْهُمْ بِما خِفْتَهُمْ عَلَيْهِ.
پس آنچه را آنان ترسیدند در دستشان واگذار، و به خاطر دینت که بر آن مى ترسى از ایشان بگریز.
فَمااَحْوَجَهُمْ اِلى ما مَنَعْتَهُمْ، وَ ما اَغْناكَ عَمّا مَنَعُوكَ،
پس چه بسیار نیازمندند به آنچه آنان را از آن منع کردى، و چه بسیار است بى نیازى تو از آنچه آنان تو را منع کردند،
وَسَتَعْلَمُ مَنِ الرّابِحُ غَداً، وَ الاَْكْثَرُ حُسَّداً.
به زودى خواهید فهمید سود کننده در فردا کیست، و چه کسى بیش از دیگران مورد غبطه قرار خواهد گرفت.
وَ لَوْ اَنَّ السَّمواتِ وَ الاَْرَضينَ كانَتا عَلى عَبْد رَتْقاً ثُمَّ اتَّقَى اللّهَ لَجَعَلَ اللّهُ لَهُ مِنْهُما مَخْرَجاً.
اگر آسمانها و زمینها به روى بنده اى بسته شوند، ولى او تقوا بورزد، خداوند راهى براى نجات او باز مى کند.
وَ لايُونِسَنَّكَ اِلاَّ الْحَقُّ،وَ لايُوحِشَنَّكَ اِلاَّ الْباطِلُ.
مبادا جز حق تو را مونس شود، و جز باطل تو را به وحشت اندازد.
فَلَوْ قَبِلْتَ دُنْياهُمْ لاََحَبُّوكَ، وَ لَوْ قَرَضْتَ مِنْها لاََمَّنُوكَ.
اگر دنیاى آنان را قبول مى کردى دوستت مى داشتند، و اگر مقدارى از دنیا را به خود اختصاص مى دادى تو را امان مى دادند.