نهج‌البلاغه: خطبه 192
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است در پایدارى در راه حق
اَيُّهَا النّاسُ، لاتَسْتَوْحِشُوا فى طَريقِ الْهُدى لِقِلَّةِ اَهْلِهِ،
اى مردم، در راه هدایت از کمى اهل آن وحشت نکنید،
فَاِنَّ النّاسَ قَدِاجْتَمَعُوا عَلى مائِدَة شِبَعُها قَصيرٌ، وَ جُوعُها طَويلٌ.
که مردم بر سر سفره اى گرد آمده اند که زمان سیرى آن اندک، و مدّت گرسنگى آن طولانى است.
اَيُّهَا النّاسُ، اِنَّما يَجْمَعُ النّاسَ الرِّضا وَالسُّخْطُ.
اى مردم، جز این نیست که خشنودى و خشم است که مردم را بر محورى جمع مى کند.
غیر این نبود وَ اِنَّما عَقَرَ ناقَةَ ثَمُودَ رَجُلٌ واحِدٌ فَعَمَّهُمُ اللّهُ بِالْعَذابِ لَمّا عَمُّوهُ بِالرِّضا،
که ناقه ثمود را یک نفر پى کرد، امّا عذاب خداوند همه را گرفت چون همگان به آن برنامه رضایت دادند،
فَقالَ سُبْحانَهُ: «فَعَقَرُوها فَاَصْبَحُوا نادِمينَ».
خداوند سبحان فرمود: «همه آن را پى کردند، پس همه پشیمان شدند».
فَما كانَ اِلاّ اَنْ خارَتْ اَرْضُهُمْ بِالْخَسْفَةِ خُوارَ السِّكَّةِ الْمُحْماةِ فِى الاَْرْضِ الْخَوّارَةِ.
آن گاه سرزمین آنان بر اثر فرورفتن صدا کرد مانند صداى فرورفتن آهن داغ در زمین نرم و هموار.
اَيُّهَا النّاسُ، مَنْ سَلَكَ الطَّريقَ الْواضِحَ وَرَدَ الْماءَ، وَ مَنْ خالَفَ وَقَـعَ فِـى التّيـهِ .
اى مردم، هر که راه راست و روشن را بپیماید به آب رسد، و هر که بیراهه رود در بیابان به سرگردانى افتد.