نهج‌البلاغه: خطبه 48
وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ عِنْدَ الْمَسيرِ اِلَى الشّامِ
از خطبه هاى آن حضرت است زمان رفتن به سوى شام
اَلْحَمْدُ لِلّهِ كُلَّما وَقَبَ لَيْلٌ وَ غَسَقَ. وَالْحَمْدُ لِلّهِ كُلَّما لاحَ نَجْمٌ وَ خَفَقَ
حمد خداى را هر بار که شب درآید و تاریک شود. و حمد خداى را هرگاه ستاره درخشد و غروب کند
وَ الْحَمْدُ لِلّهِ غَيْرَ مَفْقُودِ الاِْنْعامِ، وَ لامُكافَاِ الاِْفْضالِ
و سپاس خداى را که نعمتش پایان نگیرد، و احسانش را هیچ جزا و پاداشى برابر نگردد
اَمّا بَعْدُ، فَقَدْ بَعَثْتُ مُقَدِّمَتى، وَ اَمَرْتُهُمْ بِلُزُومِ هذَا الْمِلْطاطِ حَتّى يَأْتِيَهُمْ اَمْرى
امّا بعد، مقدمه سپاه خود را فرستادم، و به آنان امر کردم که در حواشى فرات بمانند تا دستورم به آنها برسد
وَ قَدْ رأَيْتُ اَنْ اَقْطَعَ هذِهِ النُّطْفَةَ اِلى شِرْذِمَة مِنْكُمْ مُوطِنينَ اَكْنافَ دَجْلَةَ
رأیم این است که از فرات بگذرم و به دسته اى اندک از شما که در کنار دجله اند برسم
فَاُنْهِضَهُمْ مَعَكُمْ اِلى عَدُوِّكُمْ، وَ اَجْعَلَهُمْ مِنْ اَمْدادِ الْقُوَّةِ لَكُمْ
و آنان را بسیج کرده همراه شما به جنگ با دشمنانتان ببرم، و آنها را یـار شـما قـرار دهـم
- اَقُولُ: يَعْنى عَلَيْهِ السّلامُ بِالْمِلْطاطِ ههُنَا السَّمْتَ الَّذى اَمَرَهُمْ بِلُزُومِهِ، وَ هُوَ شاطِئُ الْفُراتِ. وَ يُقالُ ذلِكَ اَيْضاً لِشاطِىءِ الْبَحْرِ، وَ اَصْلُهُ مَا اسْتَوى مِنَ الاَْرْضِ.وَ يَعْنى بِالنُّطْفَةِ ماءَ الْفُراتِ. وَ هُوَ مِنْ غَريبِ الْعِباراتِ وَ عَجيبِها.-
مى گویم: «مِلطاط» جهت حرکتى است که به لشگر خود دستور داد آن جهت را بگیرند، که کنار فرات بود. و ملطاط به ساحل دریا هم گفته مى شود، و اصل معناى این لغت زمین هموار است. و منظور حضرت از نطفه آب فرات است، و این از عبارات غریب و اعجاب انگیز است.