نهج‌البلاغه: خطبه 95
وَ مِنْ خُطْبَة اُخْرى
از خطبه اى دیگر است باز هم در فضیلت پیامبر(ص)
الْحَمْدُ لِلّهِ الاَْوَّلِ فَلا شَىْءَ قَبْلَهُ، وَ الاْخِرِ فَلا شَىْءَ بَعْدَهُ،
سپاس خدا را، اوّلى که پیش از او چیزى نبوده، و آخرى که پس از او چیزى نباشد،
وَالظّاهِرِ فَلا شَىْءَ فَوْقَهُ، وَ الْباطِنِ فَلا شَىْءَ دُونَهُ.
آشکارى که آشکارى فوق او نیست، و نهانى که چیزى نهان تر از او نمى باشـد.
مِنْها فى ذِكْرِ الرَّسُولِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
از این خطبه است درباره پیامبر صلّى اللّه علیه وآله
مُسْتَقَرُّهُ خَيْرُ مُسْتَقَرٍّ، وَ مَنْبِتُهُ اَشْرَفُ مَنْبِت، فى مَعادِنِ الْكَرامَةِ،
قرارگاهش بهترین قرارگاه، و محل روییدنش شریفترین محل است، در معادن بزرگوارى،
وَ مَماهِدِ السَّلامَةِ. قَدْ صُرِفَتْ نَحْوَهُ اَفْئِدَةُ الاَْبْرارِ، وَ ثُنِيَتْ اِلَيْهِ اَزِمَّةُ الاَْبْصارِ.
و گهواره هاى سلامت. قلب خوبان شیفته او شد، و توجه دیده ها به جانب او گشت.
دَفَنَ اللّهُ بِهِ الضَّغائِنَ، وَ اَطْفَأَ بِهِ النَّوائِرَ.
خداوند به برکت او کینه ها را دفن کرد، و آتش دشمنى ها را خاموش نمود.
اَلَّفَ بِهِ اِخْواناً، وَ فَرَّقَ بِهِ اَقْراناً.
مردم را به دست او با هم(به خاطر) ایمان برادر ساخت، و نزدیکان را (به خاطر کفر) از هم دور کرد.
اَعَزَّ بِهِ الذِّلَّةَ،وَ اَذَلَّ بِهِ الْعِزَّةَ. كَلامُهُ بَيانٌ، وَ صَمْتُهُ لِسانٌ.
به وسیله او ذلیل را عزیز، و عزیز بى جهت را ذلیل گرداند. کلامش روشن کننده حق، و سکوتش زبان گویا بود.