نهج‌البلاغه: خطبه 170
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ لَمّا عَزَمَ عَلى لِقاءِ الْقَوْمِ بِصِفِّينَ
از سخنان آن حضرت است به وقت تصمیم رویارویى با لشگر معاویه در صفّین
اللّهُمَّ رَبَّ السَّقْفِ الْمَرْفُوع ِ، وَالْجَوِّ الْمَكْفُوفِ، الَّذى جَعَلْتَهُ مَغيضاً لِلَّيْلِ وَالنَّهارِ،
بارخدایا، اى مالک آسمان افراشته، و فضاى بازداشته، که آن را جاى فرو شدن شب و روز،
وَ مَجْرًى لِلشَّمْسِ وَالْقَمَرِ، وَ مُخْتَلَفاً لِلنُّجُومِ السَّيّارَةِ،
و منطقه حرکت خورشید و ماه، و جاى آمد و شد ستارگان قرار داده اى،
وَ جَعَلْتَ سُكّانَهُ سِبْطاً مِنْ مَلائِكَتِكَ، لا يَسْاَمُونَ مِنْ عِبادَتِكَ;
و ساکنانش را گروهى از فرشتگانت نمودى، که از عبادتت خسته نمى شوند;
وَ رَبَّ هذهِ الاَْرْضِ الَّتى جَعَلْتَها قَراراً لِلاَْنامِ، وَ مَدْرَجاً لِلْهَوامِّ وَ الاَْنْعامِ،
و اى پروردگار این زمین که آن را قرارگاه انسانها، و محل رفت و آمد خزندگان و چهارپایان،
وَ ما لايُحْصى مِمّا يُرى وَ ما لايُرى;
و آنچه که از عدد بیرون است از موجودات دیدنى و نادیدنى قرار دادى.
وَ رَبَّ الْجِبالِ الرَّواسِى الَّتى جَعَلْتَها لِلاَْرْضِ اَوْتاداً، وَ لِلْخَلْقِ اعْتِماداً،
و اى خداوند کوههاى استوار که آنها را میخهاى زمین، و تکیه گاه مخلوق نمودى،
اِنْ اَظْهَرْتَنا عَلى عَدُوِّنا فَجَنِّبْنَا الْبَغْىَ، وَ سَدِّدْنا لِلْحَقِّ;
اگر ما را بر دشمن پیروزى دادى از ستم برکنار دار، و به راه حق مستقیم ساز;
وَ اِنْ اَظْهَرْتَهُمْ عَلَيْنا فَارْزُقْنَا الشَّهادَةَ، وَاعْصِمْنا مِنَ الْفِتْنَةِ.
و اگر دشمن را بر ما غلبه دادى شهادت را نصیب ما گردان، و ما را از فتنه نگاه دار.
اَيْنَ الْمانِعُ لِلذِّمارِ، وَ الْغائِرُ عِنْدَ نُزُولِ الْحَقائِقِ مِنْ اَهْلِ الْحِفاظِ؟!
کجایند مدافعان حریم ناموس؟ کجایند غیرتمندان وفادار ناموس پرست که به وقت بروز سختى ها به دفاع مى پردازند؟!
الْعارُ وَراءَكُمْ، وَالْجَنَّةُ اَمامَكُمْ.
ننگ پشت سر شما، و بهشت پیش روى شماست.