نهج‌البلاغه: خطبه 176
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ فى مَعْنَى الْحَكَمَيْنِ
از سخنان آن حضرت است در بـاره حکمیـن
فَاَجْمَعَ رَأْىُ مَلَئِكُمْ عَلى اَنِ اخْتارُوا رَجُلَيْنِ،
رأى بزرگان شما بر این شد که دو مرد را اختیار کردند،
فَاَخَذْنا عَلَيْهِما اَنْ يُجَعْجِعا عِنْدَ الْقُرْآنِ وَ لايُجاوِزاهُ، وَ تَكُونَ اَلْسِنَتُهُما مَعَهُ وَ قُلُوبُهُما تَبَعَهُ،
از آنان پیمان گرفتیم که بر اساس قرآن حکم کرده از آن تجاوز نکنند، زبانشان با قرآن باشد و دلشان از آن پیروى نماید،
فَتاهَا عَنْهُ، وَ تَرَكَا الْحَقَّ وَ هُما يُبْصِرانِهِ،
ولى از قرآن روى گرداندند، و حق را درحالى که مى‌دیدند، ترک کردند;
وَ كانَ الْجَوْرُ هَواهُما، وَ الاِْعْوِجاجُ دَأْبَهُما. وَ قَدْ سَبَقَ اسْتِثْناؤُنا عَلَيْهِما
خواسته آنان ستمکارى، و عادتشان کژى بود. تعهّد ما با آنان
- فِى الْحُكْمِ بِالْعَدْلِ وَ الْعَمَلِ بِالْحَقِّ ـ سُوءَ رَأْيِهِما وَ جَوْرَ حُكْمِهِما.
در حکم کردن به عدالت و عمل به حق، پیش از رأى زشت و حکم جائرانه آنان بود.
وَ الثِّقَةُ فى اَيْدينا لاَِنْفُسِنا حينَ خَالَفا سَبيلَ الْحَقِّ، وَ اَتَيا بِما لايُعْرَفُ مِنْ مَعْكُوسِ الْحُكْم
حجت به سود ما و در اختیار ماست از آن هنگام که با راه حق مخالفت کردند و حکمى غیـر حـکـم خـدا صـادر نمـودنـد .