نهج‌البلاغه: خطبه 206
وَ مِنْ دُعاء كانَ يَدْعُو بِهِ عَلَيْهِ السَّلامُ كَثيراً
از دعاهاى آن حضرت است که زیاد مى خواند
الْحَمْدُلِلّهِ الَّذى لَمْ يُصْبِحْ بى مَيِّتاً وَ لا سَقيماً، وَ لا مَضْرُوباً عَلى عُرُوقى بِسُوء،
سپاس خداى را که مرده و بیمار به عرصه روزم درنیاورده، و بدى و بیمارى بر رگهایم زده نشده،
وَ لا مَأْخُوذاً بِاَسْوَأِ عَمَلى، وَ لا مَقْطُوعاً دابِرى،
و به بدترین کردارم گرفتار نگشته ام، نه نسلم بریده شده،
وَ لا مُرْتَدّاً عَنْ دينى، وَ لا مُنْكِراً لِرَبّى، وَ لا مُسْتَوْحِشاً مِنْ ايمانى،
نه از دین برگشته ام، نه منکر پروردگارم هستم، نه از ایمانم دل نگرانم،
وَ لا مُلْتَبِساً عَقْلى، وَ لا مُعَذَّباً بِعَذابِ الاُْمَمِ مِنْ قَبْلى.
نه عقلم دچار سرگردانى است، و نه به عذاب امم گذشته گرفتار گشته ام.
اَصْبَحْتُ عَبْداً مَمْلُوكاً ظالِماً لِنَفْسى، لَكَ الْحُجَّةُ عَلَىَّ وَ لا حُجَّةَ لى،
صبح کردم در حالى که بنده اى در اختیار مولایم و بر نفس خویش ستمکارم، تو را بر من حجّت است و مرا بر تو حجّت نیست،
وَ لا اَسْتَطيعُ اَنْ آخُذَ اِلاّ ما اَعْطَيْتَنى، وَلا اَتَّقِىَ اِلاّ ما وَقَيْتَنى.
جز آنچه عطا کنى قدرت گرفتن ندارم، و توان حفظ خود را ندارم مگر تو مرا حفظ کنى.
اللّهُمَّ اِنّى اَعُوذُ بِكَ اَنْ اَفْتَقِرَ فى غِناكَ، اَوْ اَضِلَّ فى هُداكَ،
الهى، به تو پناه مى برم از اینکه در بى نیازى تو فقیر شوم، یا در هدایتت گمراه گردم،
اَوْ اُضامَ فى سُلْطانِكَ، اَوْ اُضْطَهَـدَ وَ الاَْمْـرُ لَـكَ.
یا در سلطنتت مورد ستم واقع شوم، یا به خوارى نشینم و حال اینکه امر به دست توست.
اللّهُمَّ اجْعَلْ نَفْسى اَوَّلَ كَريمَة تَنْتَزِعُها مِنْ كَرائِمى،
بار خدایا، جانم را اوّل عضو باارزشى از اعضاى باارزشم قرار ده که از من مى ستانى،
وَ اَوَّلَ وَديعَة تَرْتَجِعُها مِنْ وَدائِع ِ نِعَمِكَ عِنْدى.
و نخستین ودیعـه از ودایـع نعمتت بر من که بـاز مى گـردانى.
اللّهُمَّ اِنّا نَعُوذُ بِكَ اَنْ نَذْهَبَ عَنْ قَوْلِكَ، اَوْ نُفْتَتَنَ عَنْ دينِكَ،
خداوندا، به توپناه مى بریم ازاینکه از گفته تو بیرون رویم، یا از دینت روگردانده به گمراهى افتیم،
اَوْ تَتايَعَ بِنا اَهْواؤُنا دُونَ الْهُدَى الَّذى جاءَ مِنْ عِنْدِكَ.
یا پیش از هدایتـى که از جانب تو آمـده هواها و هوسـها به ما دسـت یابد.