نهج‌البلاغه: خطبه 140
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ فِى النَّهْىِ عَنْ غَيْبَةِ النّاسِ
از سخنان آن حضرت است در نهى از غیبت مردم
وَ اِنَّما يَنْبَغى لاَِهْلِ الْعِصْمَةِ وَالْمَصْنُوعِ اِلَيْهِمْ فِى السَّلامَةِ
آنان که از عیوب پاکند و از لطف خدا از گناهان سالمند
اَنْ يَرْحَمُوا اَهْلَ الذُّنُوبِ وَالْمَعْصِيَةِ،
شایسته است به اهل گناه و معصیت ترحم آورند،
وَ يَكُونَ الشُّكْرُ هُوَ الْغالِبَ عَلَيْهِمْ، وَالْحاجِزَ لَهُمْ عَنْهُمْ،
و سرگرم شکرگزار نعمت پاکى باشند، و این شکر مانع آنان از عیبجویى دیگران شود،
فَكَيْفَ بِالْعائِبِ الَّذى عابَ اَخاً وَ عَيَّرَهُ بِبَلْواهُ!
چه رسد به کسى که (خود گنهکار است آن گاه) از برادر ایمانى غیبت کرده، و وى را به گناه انجام گرفته سرزنش نموده!
اَما ذَكَرَ مَوْضِعَ سَتْرِ اللّهِ عَلَيْهِ مِنْ ذُنُوبِهِ مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنَ الذَّنْبِ الَّذى عابَهُ بِهِ؟!
آیا توجه ندارد که خداوند گناهى بزرگتر از گناهى را که برادرش را به آن ملامت کرده بر او پرده پوشى نموده؟! وَ كَيْفَ يَذُمُّهُ بِذَنْب قَدْ رَكِبَ مِثْلَهُ؟! فَاِنْ لَمْ يَكُنْ رَكِبَ ذلِكَ الذَّنْبَ بِعَيْنِهِ فَقَدْ عَصَى اللّهَ
چگونه دیگرى را به گناهى سرزنش مى کند که خود مانند آن را مرتکب شده؟! اگر هم به گناهى مانند آن آلوده نشده در گناهى بزرگتر
فيما سِواهُ مِمّا هُوَ اَعْظَمُ مِنْهُ. وَايْمُ اللّهِ لَئِنْ لَمْ يَكُنْ عَصاهُ فِى الْكَبيرِ
از آن (که عیب جویى است) خدا را عصیان کرده. به خدا سوگند اگر به گناه بزرگى آلوده نگشته
وَ عَصاهُ فِى الصَّغيرِ لَجُرْاَتُهُ عَلى عَيْبِ النّاسِ اَكْبَرُ.
و مرتکب گناه کوچک هم نشده باشد هرآینه این جرأتش بر عیبجویى از مردم بزرگترین گناه است.
يا عَبْدَاللّهِ، لاتَعْجَلْ فى عَيْبِ اَحَد بِذَنْبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغْفُورٌ لَهُ.
اى بنده خدا، در عیبجویى از کسى به خاطر گناهش شتاب مکن، شاید خداوند آن گناه او را بخشیده باشد.
وَ لاتَأْمَنْ عَلى نَفْسِكَ صَغيرَ مَعْصِيَة، فَلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيْهِ.
و از گناه کوچکى که خود گرفتار آن شده اى آسوده مباش، که ممکن است به آن گناه عذاب شوى.
فَلْيَكْفُفْ مَنْ عَلِمَ مِنْكُمْ عَيْبَ غَيْرِهِ لِما يَعْلَمُ مِنْ عَيْبِ نَفْسِهِ،
بنابراین هرکدام از شما که از عیب دیگرى آگاه است، به خاطر عیبى که از خود خبر دارد دست از عیبجویى او بردارد
وَلْيَكُنِ الشُّكْرُ شاغِلاً لَهُ عَلى مُعافاتِهِ مِمَّا ابْتُلِىَ بِهِ غَيْرُهُ.
و لازم است شکر پاک بودن از گناهى که دیگرى به آن دچار است او را از دنبال کردن عیب دیگران بازدارد.