نهج‌البلاغه : خطبه 97
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السّلامُ
از سخنان آن حضرت است در ستم بنى امیّه
وَ اللّهِ لايَزالُونَ حَتّى لايَدَعُوا لِلّهِ مُحَرَّماً اِلاَّ اسْتَحَلُّوهُ،
به خدا قسم بنى امیه همواره ستم مى نمایند تا از حرامهاى خدا حرامى را باقى نگذارند مگر حلال کنند،
وَلا عَقْداً اِلاّ حَلُّوهُ. وَ حَتّى لايَبْقى بَيْتُ مَدَر وَلا وَبَر اِلاّ دَخَلَهُ ظُلْمُهُمْ،
و پیمانى را رها ننمایند مگر بشکنند، و خانه اى از گل و خیمه اى از پشم نماند مگر اینکه ستمشان وارد آن شود،
وَ نَزَلَ بِهِ عَيْثُهُمْ، وَ نَبا بِهِ سُوءُ رَعْيِهِمْ. وَحَتّى يَقُومَ الْباكِيانِ يَبْكِيانِ:
و فسادشان آن خانه را فرا گیرد، و بدى رفتارشان اهل آن را پراکنده کند. تا آنجا که دو دسته بگریند:
باك يَبْكى لِدينِهِ، وَ باك يَبْكى لِدُنْياهُ.
مردمى بر دینشان، و مردمى بر دنیایشان.
وَ حَتّى تَكُونَ نُصْرَةُ اَحَدِكُمْ مِنْ اَحَدِهِمْ كَنُصْرَةِ الْعَبْدِ مِنْ سَيِّدِهِ،
کار به جایى رسد که دادخواهى یکى از شما از یکى از آنها همچون دادخواهى برده از ارباب شود،
اِذا شَهِدَ اَطاعَهُ،وَ اِذا غابَ اغْتابَهُ.
که در حضور ارباب اطاعتش نماید،و در غیاب او بدگویى کند.
وَ حَتّى يَكُونَ اَعْظَمَكُمْ فيها عَناءً اَحْسَنُكُمْ بِاللّهِ ظَنّاً.
و تا جایى که بزرگترین شما در آن حکومت در تحمل سختى و رنج کسى است که بیشترین حسن ظن را به خدا دارد.
فَاِنْ اَتاكُمُ اللّهُ بِعافِيَة فَاقْبَلُوا، وَ اِنِ ابْتُليتُمْ فَاصْبِرُوا، فَاِنَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقينَ.
پس اگر خداوند عافیت عنایت کرد به دیده منّت دارید، و اگر دچار حادثه شدیدصبر پیشه کنید، که عاقبت از آنِ پرهیزکاران است.