نهج‌البلاغه: خطبه 49
وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است در توحید الهى
الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى بَطَنَ خَفيّاتِ الاُْمُورِ، وَدَلَّتْ عَلَيْهِ اَعْلامُ الظُّهُورِ
سپاس خداوندى را که به همه امور پنهانى داناست، و نشانه هاى آشکار بر وجودش دلالت دارد
وَ امْتَنَعَ عَلى عَيْنِ الْبَصيرِ. فَلاعَيْنُ مَنْ لَمْ يَرَهُ تُنْكِرُهُ
و به دیده بینا درنیاید. چشمى که او را ندیده انکارش نمى کند
وَ لا قَلْبُ مَنْ اَثْبَتَهُ يُبْصِرُهُ. سَبَقَ فِى الْعُلُوِّ فَلا شَىْءَ اَعْلى مِنْهُ
و دل کسى که وجودش را باور کرده به کُنه ذاتش نمى رسد. در برترى از همه چیز پیشى گرفته و چیزى از او برتر نیست
وَ قَرُبَ فِى الدُّنُوِّ فَلا شَىْءَ اَقْرَبُ مِنْهُ. فَلاَ اسْتِعْلاؤُهُ باعَدَهُ عَنْ شَىْء مِنْ خَلْقِهِ
به هر چیزى نزدیک است و چیزى نزدیک تر از او نیست. نه برترى مقامش او را از مخلوقات دور نموده
وَ لا قُرْبُهُ ساواهُمْ فِى الْمَكانِ بِهِ
و نه نزدیکى او به موجودات موجب مساوى بودنش با آنها در مکان گشته
لَمْ يُطْلِعِ الْعُقُولَ عَلى تَحْديدِ صِفَتِهِ، وَلَمْ يَحْجُبْها عَنْ واجِبِ مَعْرِفَتِهِ
عقلها را بر بیان حدود صفتش آگاه نکرده، و آنها را از معرفت لازم درباره وجودش باز نداشته
فَهُوَ الَّذى تَشْهَدُ لَهُ اَعْلامُ الْوُجُودِ عَلى اِقْرارِ قَلْبِ ذِى الْجُحُودِ
او خداوندى است که آثار هستى اقرار قلبى منکرش را گواهى مى دهد
تَعالَى اللّهُ عَمّا يَقُولُ الْمُشَبِّهُونَ بِهِ وَالْجاحِدُونَ لَهُ عُلُوّاً كَبيراً
خداوند از آنچه تشبیه کنندگانش به موجودات مى گویند و از اوهام منکرانش بسى بالاتر است