نهج‌البلاغه: خطبه 134
وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ وَ قَدْ شاوَرَهُ عُمَرُ بْنُ الْخَطّابِ فى الْخُرُوجِ اِلى غَزْوِ الرُّومِ بِنَفْسِهِ
از سخنان آن حضرت است وقتى عمر بن خطّاب براى رفتن به جنگ با رومیان با حضرت مشورت کرد
وَ قَدْ تَوَكَّلَ اللّهُ لاَِهْلِ هذَا الدِّينِ بِاِعْزازِ الْحَوْزَةِ، وَ سَتْرِ الْعَوْرَةِ.
خداوند براى اهل دین، عزت و سربلندى حوزه مسلمانى و حفظ آبرو را عهده دار شده.
وَ الَّذى نَصَرَهُمْ وَ هُمْ قَليلٌ لايَنْتَصِرُونَ، وَ مَنَعَهُمْ
خداوندى که مسلمانان را یارى کرد وقتى که اندک بودند و یارى خود نمى توانستند کرد، و از آنان دفاع کرد
وَ هُمْ قَليلٌ لايَمْتَنِعُونَ; حَىٌّ لايَمُوتُ.
آن وقت که اندک بودند و از خود دفاع نمى توانستند نمود، خدایى که زنده است و هرگز نمى میرد.
اِنَّكَ مَتى تَسِرْ اِلى هذَا الْعَدُوِّ بِنَفْسِكَ فَتَلْقَهُمْ بِشَخْصِكَ فَتُنْكَبْ،
اگر خود به جنگ این دشمن روى و با آنان روبرو شوى و بلایى متوجه تو شود،
لاتَكُنْ لِلْمُسْلِمينَ كانِفَةٌ دُونَ اَقْصى بِلادِهِمْ، لَيْسَ بَعْدَكَ مَرْجِعٌ يَرْجِعُونَ اِلَيْهِ.
براى مسلمانان در شهرهاى دوردست تکیه گاهى نمى ماند، و بعد از تو پناهى نیست که به آن پناه برند.
فَابْعَثْ اِلَيْهِمْ رَجُلاً مِحْرَباً، وَاحْفِزْ مَعَهُ اَهْلَ الْبَلاءِ وَالنَّصيحَةِ،
بنابراین مردى شجاع و کارآزموده به سوى دشمن فرست، و کسانى را همراه او کن که جنگاور و خیرخواه باشند،
فَاِنْ اَظْهَرَاللّهُ فَذاكَ ما تُحِبُّ، وَ اِنْ تَكُنِ الاُْخْرى كُنْتَ رِدْءًا لِلنّاسِ، وَ مَثابَةً لِلْمُسْلِمينَ.
اگر خداوند پیروزیت داد، همان است که دوست دارى، و اگر مسأله اى دیگر پیش آمد، باز پناه مردم و مأمن مسلمین خواهى بود.