نهج‌البلاغه: خطبه 45
وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است که در روز فطر در نکوهش دنیا ایراد کرده است
الْحَمْدُ لِلّهِ غَيْرَ مَقْنُوط مِنْ رَحْمَتِهِ، وَ لا مَخْلُوٍّ مِنْ نِعْمَتِهِ
خداى را سپاس که رحمتش را جاى نومیدى نیست، و نعمتش فراگیر است
وَ لا مَأْيُوس مِنْ مَغْفِرَتِهِ، وَلا مُسْتَنْكَف عَنْ عِبادَتِهِ. الَّذى لاتَبْرَحُ مِنْهُ رَحْمَةٌ
به آمرزشش یأس راه ندارد، و در بندگیش عار و ننگ نمى باشد. خدایى که رحمتش زایل نمى گردد
وَ لا تُفْقَدُ لَهُ نِعْمَةٌ. وَالدُّنْيا دارٌ مُنِىَ لَها الْفَناءُ
و نعمتش مفقود نمى شود. دنیا خانه اى است که فنا بر آن مقدر شده
وَلاَِهْلِهامِنْهَا الْجَلاءُ، وَ هِىَ حُلْوَةٌ خَضْراءُ
و بر اهلش کوچیدن حتم گشته، در کامها شیرین و در نظرها سبز و خرّم است
وَ قَدْ عَجِلَتْ لِلطّالِبِ وَالْتَبَسَتْ بِقَلْبِ النّاظِرِ
به سوى خواهانش شتابان مى آید و در دل نظر کننده اش عشق خود را جا مى کند
فَارْتَحِلُوا مِنْها بِاَحْسَنِ ما بِحَضْرَتِكُمْ مِنَ الزّادِ
از این دنیا با بهترین توشه اى که فراهم نموده اید کوچ کنید
وَ لا تَسْأَلُوا فيها فَوْقَ الْكَفافِ، وَ لا تَطْلُبُوا مِنْها اَكْثَرَ مِنَ الْبَلاغِ
و فوق اندازه کفاف در آن نخواهید، و بیش از آنچه براى زندگى لازم است از آن نطلبیــد