نهج‌البلاغه: خطبه 109
وَ مِنْ خُطْبَة لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از خطبه هاى آن حضرت است
اِنَّ اَفْضَلَ ما تَوَسَّلَ بِهِ الْمُتَوَسِّلُونَ اِلَى اللّهِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى
برتر چیزى که متوسلان به خداوند پاک و بزرگ به آن توسل جستند عبارت است از:
الاْيمانُ بِهِ وَ بِرَسُولِهِ; وَالْجِهادُ فى سَبيلِهِ فَاِنَّهُ ذِرْوَةُ الاِْسْلامِ;
ایمان به خدا و رسول او؛ و جهاد در راه حق که قلّه اسلام;
وَ كَلِمَةُ الاِْخْلاصِ فَاِنَّهَا الْفِطْرَةُ; وَ اِقامُ الصَّلاةِ فَاِنَّها الْمِلَّةُ; وَ ايتاءُ الزَّكاةِ فَاِنَّها فَريضَةٌ واجِبَةٌ;
و کلمه اخلاص که فطرت توحیدى; و به پا داشتن نماز که حقیقت آیین; و اداى زکات که فریضه اى مشخص و لازم;
وَ صَوْمُ شَهْرِ رَمَضانَ فَاِنَّهُ جُنَّةٌ مِنَ الْعِقابِ; وَ حِجُّ الْبَيْتِ وَاعْتِمارُهُ فَاِنَّهُما يَنْفِيانِ الْفَقْرَ، وَ يَرْحَضانِ الذَّنْبَ;
و روزه ماه رمضان که سپر از عذاب; و حج و عمره خانه خدا که نابودکننده فقر و شوینده گناه;
وَ صِلَةُ الرَّحِمِ فَاِنَّها مَثْراةٌ فِى الْمالِ، وَ مَنْسَأَةٌ فِى الاَْجَلِ;
و صله رحم که عامل ازدیاد ثروت و طول عمر;
وَ صَدَقَةُ السِّرِّ فَاِنَّها تُكَفِّرُ الْخَطيئَةَ; وَ صَدَقَةُ الْعَلانِيَةِ فَاِنَّها تَدْفَعُ ميتَةَ السُّوءِ;
و صدقه پنهانى که کفّاره گناهان; و صدقه آشکار که دفع کننده مردن بد است;
وَ صَنائِعُ الْمَعْرُوفِ فَاِنَّها تَقى مَصارِعَ الْهَوانِ.
و انجام کارهاى خوب و نیکى به دیگران که آدمى را از افتادن در خوارى حفظ مى کند.
اَفيضُوا فى ذِكْرِاللّهِ فَاِنَّهُ اَحْسَنُ الذِّكْرِ، وَ ارْغَبُوا فيما وَعَدَ الْمُتَّقينَ فَاِنَّ وَعْدَهُ اَصْدَقُ الْوَعْدِ،
به یاد خدا شتاب ورزید که بهترین ذکر است، و به آنچه به اهل تقوا وعده داده رغبت نمایید که وعده اش صادقترین وعده هاست،
وَاقْتَدُوا بِهَدْىِ نَبِيِّكُمْ فَاِنَّهُ اَفْضَلُ الْهَدْىِ، وَاسْتَنُّوا بِسُنَّتِهِ فَاِنَّها اَهْدَى السُّنَنِ،
و به روش پیامبر اقتدا کنید که برترین روش، و به سنّت او رفتار نمایید که رهنماترین سنّت است،
وَ تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَاِنَّهُ اَحْسَنُ الْحَديثِ، وَ تَفَقَّهُوا فيهِ فَاِنَّهُ رَبيعُ الْقُلُوبِ، وَاسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَاِنَّهُ شِفاءُ الصُّدُورِ،
و قرآن بیاموزید که بهترین گفتارست، و در آن اندیشه کنید که بهار دلهاست، و از نورش شفا خواهید که شفاى سینه هاست،
وَاَحْسِنُوا تِلاوَتَهُ فَاِنَّهُ اَنْفَعُ الْقَصَصِ.
و آن را به نیکوترین صورت بخوانید که سودمندترین داستان سرایى است.
فَاِنَّ الْعالِمَ الْعامِلَ بِغيْرِ عِلْمِهِ كَالْجاهِلِ الْحائِرِ الَّذى لايَسْتَفيقُ مِنْ جَهْلِهِ،
زیرا عالمى که به غیر علمش عمل کند همچون نادانى است سرگردان که از جهلش به هوش نیاید،
بَلِ الْحُجَّةُ عَلَيْهِ اَعْظَمُ، وَالْحَسْرَةُ لَهُ اَلْزَمُ، وَ هُوَ عِنْدَاللّهِ اَلْــوَمُ
بلکه حجت حق بر او عظیم تر، و اندوهش دائم تر، و نزد خدا بیش از همه سزاوار ملامت است.